بازدارندگی به مثابه توجه به اصول اخلاقی در خسارت تنبیهی

این مقاله به بازدارندگی به مثابه یکی از پایه های شکل گیری اصول اخلاقی در خسارت تنبیهی توجه نشان می دهد. به همین دلیل، این سوال مطرح است که خسارت تنبیهی چگونه می تواند با رویکرد بازدارندگی به بسط اصول اخلاقی در جامعه کمک نماید؟ بنابراین هدف مقاله، توجه به جنبه های بازدارنده خسارت تنبیهی از منظر اخلاقی است.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از رویکرد توصیفی تحلیلی به منظور توجه به جنبه های بازدارندگی خسارت تنبیهی در حوزه های اخلاقی بهره می برد. به همین منظور، جمع آوری اطلاعات به شیوه اسنادی و کتابخانه ای با بهره گیری از متون اصلی، کتب، مقالات و پژوهش های انجام شده در این زمینه صورت گرفته است. یافته ها: خسارت تنبیهی، هرچند در قوانین حقوقی ایران پذیرفته شده نیست، اما نهادهای مشابهی همانند تاخیر تادیه، وجه التزام، جریمه اجباری و دیه در رابطه با کارکردهای این نهاد وجود دارند که به نوبه خود می توانند موجد اخلاق اجتماعی و فردی باشند. خسارت تنبیهی در حوزه اخلاق رویکردی بازدارنده دارد که هم از بروز تخلفات و جرائم اجتماعی جلوگیری می نماید و هم الگویی برای زیست اخلاقی انسان ها فراهم می آورد که در چارچوب آن، سایر افراد جامعه نیز از ارتکاب بر جرائم و ارتکاب جرم خودداری می کنند. نتیجه گیری: خسارت تنبیهی دارای جنبه های بازدارنده موثری است که می تواند رویکرد جدیدی در حوزه اخلاق فردی و اجتماعی باز کند که از قبل آن، حقوق اجتماعی اقتصادی افراد به شکل موثرتری جبران شود و از بروز حوادث بیشتر در آینده نیز جلوگیری شود.