اثر یک برنامه آموزشی روانشناختی بر خودمدیریتی زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

خودمدیریتی یک عامل مهم در مدیریت بیماری های مزمن و کنترل علائم می باشد. با توجه به اهمیت خودمدیدیتی در افراد مبتلا به ام.اس این مطالعه با هدف بررسی تاثیر یک برنامه آموزشی روانشناختی در جهت بهبود خودمدیریتی در زنان مبتلا به ام.اس استان گیلان انجام شد.

در این مطالعه کارآزمایی بالینی غیر تصادفی، 50 نفر از زنان مبتلا به ام.اس استان گیلان در سال 1397در دو گروه مداخله (25 نفر) به شیوه داوطلبانه و کنترل (25 نفر) به شیوه همتاسازی مشارکت داشتند. این کارآزمایی در شهر رشت اجرا شد. جهت سنجش خودمدیریتی از مقیاس بازنگری شده خودمدیریتی بیماران ام.اس بی شاپ و فرین (2011) استفاده شد. پس از انجام پیش آزمون، گروه مداخله به مدت 5 هفته و طی هشت جلسه تحت آموزش قرار گرفت، اما گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد؛ پس از پنج هفته از هر دو گروه پس آزمون انجام شد و در نهایت پس از دو ماه دیگر آزمون پیگیری انجام شد. به منظور تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS-22 و آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری های مکرر استفاده شد.  

نتایج نشان داد که بین نمرات پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری در نمره کلی خودمدیریتی در بیماران ام.اس بدون توجه به عامل گروهی تفاوت معنی داری وجود داشت (0001/0=P، 766/11=F). همچنین روند تغییرات خودمدیریتی از مرحله پیش آزمون به پس آزمون و پیگیری (اثر متقابل زمان و گروه) پایدار بود و تفاوت معنی دار مشاهده شد (0001/0=P، 930/26=F).

در راستای نتایج پیشنهاد می شود که ضمن شناخت و پوشش محدودیت ها، این مداخله روانشناختی در موقعیت های بالینی و پژوهشی جهت بهبود خودمدیریتی این بیماران استفاده شود.