نامه به سردبیرمراقبت تسکینی: حلقه پنهان مراقبت از کودکان ایرانی مبتلا به سرطان

شمار روز افزون تعداد کودکان مبتلا به بیماری های مزمن یک مسئله جهانی است. از مهمترین بیماری های مزمن کودکان می توان به سرطان اشاره کرد. طبق آمار سازمان جهانی بهداشت، تعداد کودکان مبتلا به سرطان بین 50 تا 200 مورد در هر یک میلیون کودک در سراسر جهان متفاوت است(1). این در حالی است که میزان بروز سرطان های دوران کودکی در دختران و پسران ایرانی به ترتیب برابر با 48-112 و 51-141 مورد در هر یک میلیون نفر گزارش شده است(2). سرطان با پیامدهای روانی و جسمی گوناگونی هم برای کودک و هم خانواده اش همراه است. یکی از مهمترین مسائل و دغدغه های مربوط به کودکان مبتلا به سرطان، توجه به کیفیت زندگی و ارتقای آن است(3). از مهمترین و موثرترین شیوه های ارتقای کیفیت زندگی، مراقبت تسکینی را می توان نام برد(4).مراقبت تسکینی در کودکان به علت مراحل رشد و تکاملی خاص هر دوره سنی منحصر بفرد می باشد. به این دلیل نیز سازمان جهانی بهداشت برای آن تعریف جداگانه ای بیان کرده است، مراقبت تسکینی در کودکان به معنی مراقبت کامل از جسم، روان، ذهن کودک و حمایت از خانواده وی می باشد(5). در ایران مشکل اصلی سیستم  درمانی - مراقبتی در خصوص مراقبت تسکینی از بیماران مبتلا به سرطان، عدم وجود ساختار و چارچوب مشخص برای اعضای گروه سلامت نظیر پرستاران می باشد (7). در ایران مراقبت تسکینی مفهومی جدید می باشد و برنامه مدون و تنظیم شده ای برای این دسته از خدمات مطابق با نیازهای کنونی وجود ندارد(8). مراقبت تسکینی برای کودکان مبتلا به سرطان در ایران از اهمیت خاصی برخوردار است. در حال حاضر تنها موسسه ای که به اجرای مراقبت تسکینی برای مدیریت درد کودکان مبتلا به سرطان می پردازد، موسسه محک است(10). با توجه به این که در کشورمان شاهد عدم استقرار یک سیستم مراقبت تسکین دهنده برای کودکان هستیم و از آنجایی که آمار کودکان مبتلا به سرطان رو به افزایش است،  استقرار نظام مراقبت تسکینی برای کودکان مبتلا به سرطان به عنوان یک نیاز مبرم و  قابل لمس است