اثربخشی آموزش راه حل محور بر تعارضات زناشویی و کیفیت زندگی در زوجین شهر اصفهان

در سال های اخیر، توجه به کیان خانواده و عوامل موثر بر آن، موضوع پژوهش های متنوعی بوده است. بنابراین هدف پژوهش حاضر تعیین  اثربخشی آموزش راه حل محور بر تعارضات زناشویی و کیفیت زندگی در زوجین شهر اصفهان بود.

روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری پژوهش را کلیه زوجین مراجعه کننده به مرکز مداخله در بحران و کاهش طلاق بهزیستی شهر اصفهان در سال 1394 تشکیل دادند. 20 زوج به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل گمارده شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تعارضات زناشویی Sanaei وBarati (1390) و کیفیت زندگی زناشویی سازمان بهداشت جهانی (1996) بود. برای گروه آزمایش، 7 جلسه 90 دقیقه ای هفته ای یک جلسه، آموزش راه حل محور اجرا شد و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. بعد از اجرای مداخله آموزشی، داده ها جمع آوری و از طریق روش تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

میانگین و انحراف معیار گروه آزمایش در مولفه تعارضات زناشویی در پیش آزمون (6/08 ± 150/00) و در پس آزمون (5/20 ± 107/80)، در مولفه کیفیت زندگی در پیش آزمون (5/06 ± 60/40) و در پس آزمون (3/ 68± 77/75)  بود. میانگین و انحراف معیار گروه کنترل در مولفه تعارضات زناشویی در پیش آزمون (6/30 ± 149/00) و در پس آزمون (5/93 ± 150/80)، در مولفه کیفیت زندگی در پیش آزمون (5/48 ± 62/10) و در پس آزمون (6/08 ± 61/95)  بود. میانگین مولفه های تعارضات زناشویی و کیفیت زندگی پس از ارایه مداخله آموزشی بین دو گروه آزمایش و کنترل دارای تفاوت معنی داری بود (0/001>p).

بنابر نتایج پژوهش حاضر و پیشینه پژوهشی، می توان روش راه حل محور را به عنوان روشی کارآمد در کاهش تعارضات زناشویی و افزایش کیفیت زندگی زوجین دارای مشکلات ارتباطی و زناشویی پیشنهاد نمود.