فطری بودن زبان نهج البلاغه

امروزه مباحث نوین زبان شناسی جدید، مورد توجه و اهتمام اندیشمندان معاصر اسلامی در حوزه های متعددی قرار گرفته است، از جمله بحث مربوط به حوزه زبان دین و زبان متون دینی که خاستگاه اصلی آن دنیای غرب به شمار می رود. فطری بودن زبان، از جمله نظریات مهمی است که در بین مفسران و متکلمان در حوزه قرآن مطرح گردیده و تاکنون واکاوی آن در حوزه متون دینی دیگری همچون نهج البلاغه صورت نگرفته است. بر این اساس در این مقاله به دنبال آن هستیم تا با بررسی اصطلاحی زبان فطرت و بیان ویژگی های آن اثبات نماییم که زبان نهج البلاغه هم در حوزه محتوا و هم در حوزه روش، زبان فطری بوده و ویژگی های آن اعم از عمومیت و جهانی بودن، فراگیری، ثبات و... را دارد. در همین راستا، تعریف لغوی و اصطلاحی «فطرت» و کاربرد آن در نهج البلاغه و بیان ویژگی های امور فطری، ابعاد گوناگون این نظریه در خصوص نهج البلاغه انجام گرفته است.