ایران و تداوم ناتوازنی جهانی

; آیا به راستی جهان در آستانه یک توازن جدید قوا می باشد؟ دوران نک قطبی چه مدت دوام خواهد یافت؟ چرا به رغم فاصله فزاینده میان قدرت ایالات متحده و دیگر کشورهای بزرگ یک ایتلاف برای مقابله با این عدم تعادل قوا ایجاد نمی گردد؟ برتری فعلی آمریکا سایر کشورها را نگران ساخته و انگیزه ملایمی را برای توازن طلبی ایجاد کرده است. این در حالی است که موقعیت ممتاز آمریکا، طی دهه ی پایانی قرن بیستم، موجب شد تا این کشور به جزء اجتناب ناپذیر ثبات بین الملللی تبدیل شود. در ضمن شیوه رویکرد آمریکا به مسایل جهانی سبب گردید تا تحت عنوان عملیات حفظ صلح، تعهدات نظامی دایمی برای کشور ایجاد شود. (عملیات هوایی آمریکا به کوزوو موید نظراتی بود که در مورد هژمونی غیر قابل کنترل این کشور ابراز می شد). چشم انداز آینده تحولات بین المللی، بیانگر نوعی دوگانگی در دیدگاهه صاحب نظران روابط بین الملل در مورد قدرت آمریکاست. گروهی بر استمرار نظامی مبتنی بر چنین تمرکز قدرتی تاکید دارند و برخی دیگر از صاحب نظران به توازن قوا در سیستم فعلی می پردازند. یکی از کارشناسان مسایل بین المللی، معتقد است «می توان شاهد بود که تمایل به تعدیل قدرت آمریکا از هم اکنون آغاز شده است اما هنوز دورنمای توازن کامل مشاهده نمی شود». آیا به راستی وجود برخی ویژگی های نظام بین الملل توانسته به کلی منطق توازن قوا را برهم زده و آن را حذف کند و یا اینکه انگیزه های توازن قوا به چشم می خورد؟ و سرانجام اینکه در سیستم جهانی امروز معنای واقعی توازن چیست؟