پیش بینی خودکنترلی براساس مهارت های اجتماعی و رفتاری دانش آموزان با نیازهای ویژه ذهنی آموزش پذیر دبستان های استثنایی شهر تهران

هدف پژوهش حاضر پیش بینی خودکنترلی براساس مهارت های اجتماعی و رفتاری دانش آموزان با نیازهای ویژه ذهنی آموزش پذیر دبستان های استثنایی شهر تهران انجام گرفت. روش پژوهش توصیفی - همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش همه دانش آموزان دختر و پسر با نیازهای ویژه ذهنی آموزش پذیر در دبستان های استثنایی شهر تهران در سال تحصیلی 97-1396، شامل 196 دانش آموز (87 دختر و 109 پسر) بود که با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای از میان آنان انتخاب شدند. داده ها با پرسشنامه های مهارت های اجتماعی و رفتاری گرشام و الیوت- فرم معلم (1990) و خودکنترلی کندال و ویلکاکس (1979) جمع آوری شد. روایی صوری و محتوایی پرسشنامه ها با نظر متخصصان علوم تربیتی، و پایایی آن ها به روش آلفای کرونباخ به ترتیب، با ضرایب 93/0 و 83/0 تایید شد. یافته ها نشان داد بین ابعاد مختلف مهارت های اجتماعی (همکاری، قاطعیت و خویشتن داری) با خودکنترلی در دانش آموزان دختر و پسر رابطه مثبت وجود دارد و بین دو بعد از مشکلات رفتاری (رفتار بیرونی و بیش فعالی) با خودکنترلی رابطه منفی وجود دارد، اما بین بعد رفتار درونی با خودکنترلی رابطه معناداری وجود ندارد. تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد ابعاد مهارت های اجتماعی و رفتاری خودکنترلی را در دانش آموزان با نیازهای ویژه ذهنی آموزش پذیر دختر (01/0>P، 40/39F=) و پسر (01/0>P، 182/55F=) پیش بینی می کنند. نتایج تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد خودکنترلی در دانش آموزان با نیازهای ویژه آموزش پذیر براساس تحصیلات مادر و پدر، طبقه شغلی سرپرست خانواده و سن آن ها تفاوت معناداری ندارد. همچنین، خودکنترلی در دانش آموزان با نیازهای ویژه ذهنی آموزش پذیر دختر و پسر تفاوت معناداری نداشت.