مطالعه تطبیقی سیاست‎های حمایت از سالمندی در ایران و سوئد

با توسعه بهداشت و رفاه در جهان معاصر و افزایش طول زندگی حاصل از آن، موضوع سالمندی به یکی از مسایل اجتماعی قابل توجه در بسیاری از کشورهای جهان بدل شده است. در نتیجه چنین شرایطی اتخاذ سیاست های کارآمد در زمینه سالمندی بیش از پیش اهمیت و ضرورت یافته است. پژوهش حاضر به دنبال آن است که سیاست های سالمندی دو کشور ایران و سوید را با یکدیگر مقایسه نماید.

بدین منظور مهمترین اسناد و سیاست های سالمندی دو کشور مورد خوانش قرار گرفته و بر اساس این سیاست ها، چهار محورکلیدی در حوزه سیاستگذاری سالمندی،  استخراج گردید که عبارتند از: دولتی/ خصوصی بودن حمایت ها، مادی/ معنوی بودن حمایت ها،  حمایت های مبتنی بر انفعال/ مداخله سالمند، حمایت های مبتنی بر اجتماع گرایی/ فردمحوری.

نتایج مقایسه سیاست ها نشان داد که سیاست های سالمندی در دو کشور ایران و سوید در سه محور اول، قرابت قابل توجهی دارد به نحوی که سیاست های هر دو کشور عموما دولت گرا (محور اول)، مبتنی بر حمایت های مادی بوده (محور دوم) و بیشتر رویکردی انفعالی نسبت به سالمند داشته است (محور سوم). اما مقایسه در محور چهارم نشان دادکه سیاست های ایران بیشتر فردگرایانه و در سوید عموما ماهیتی اجتماع گرایانه دارد.

در مجموع با توجه به قرابت خطوط کلی سیاست های سالمندی در ایران و سوید و اختلاف قابل توجه آنان از حیث رفاه عمومی سالمندان، می توان نتیجه گرفت که مسایل  سالمندی در ایران بیش از آنکه مربوط به ماهیت سیاست ها باشد، به نحوه اجرای سیاست ها مربوط است.