شکل‏ گیری گفتمان موسیقی سنتی در حوزه موسیقی ایران، از 1340 تا 1357

این مقاله به بررسی و تحلیل عوامل تعیین کننده ای می پردازد که از دهه چهل منجر به فراهم شدن زمینه ای برای ترویج ارزش هایی همچون "معنویت" و "سنت" و "اصالت" و "ایرانیت" (به مثابه ی مشخصه ای ملی) شدند که نه فقط به ردیف موسیقی ایرانی جایگاه و معنایی نمادین در آگاهی جمعی (به ویژه در میان اعضای حوزه موسیقی) دادند، بلکه آن را به ارزشی "مقدس" بدل ساختند. مکانیسم هایی که به این ارزش ها اجازه ایفای چنین نقشی را دادند، هم ریشه در هابیتوس و هم در گفتمان ها و کنش های موسیقیایی (آثار و عقاید) عاملین غالب حوزه موسیقی در ایران داشته اند (و دارند؛ زیرا که خود را بازتولید می کنند). برای این منظور، حلقه های نهادی و اجتماعی و همچنین مباحثاتی بررسی می شوند که از یک سو، در فرآیند "رفرم" و "مدرنیزاسیون" از بالا، یعنی در پرتوی سیاست های رژیم پهلوی از اوایل دهه چهل و از سوی دیگر، در قالب گفتمان "بازگشت به خویش" و به طور کلی مواجهه با غرب به نمایندگی گروه های مخالف، به برآمدن موسیقی سنتی کمک کردند.