رویکرد جنبش های اجتماعی و سندیکاهای کارگری پس از انقلاب اسلامی

پژوهش رو که با بهره گیری از رویکرد جامعه شناسی تاریخی و روش توصیفی و تحلیلی به رشته تحریر درآمده، به بررسی تعاملات سندیکاهای کارگری پس ازانقلاب اسلامی می پردازد.وارسی ها نشان می دهد اولین سندیکاها یا تشکل های کارگری دراوایل قرن هجدهم در انگلستان بوجود آمدند.در ایران نیزگرایش به سوی تشکل های کارگری مربوط به سال های پیش از انقلاب مشروطیت است.تاریخ یافته ها نشان می دهد کارگران ایران؛نقش تاریخی و سرنوشت سازی در سازمان دهی کمیته های اعتصاب در مراکز کار سراسری در بحبوبه انقلاب اسلامی داشتند ونقش کارگران در مراکز صنعتی افزایش چشمگیری یافت ، شوراهای کارگری که دستاورد کارگران  دراوایل انقلاب اسلامی بود یکی پس از دیگر منحل و با تصویب لایحه ای قانونی شوراهای اسلامی کار جایگزین سندیکاهای کارگری شد.بنابراین مقاله ، با روش توصیفی - تفسیری در صدد پاسخ به این سیوال می باشد، باتوجه به نقش کارگران درتصمیم گیری های مراکز صنعتی پس ازانقلاب،چراطرح های آنهاخواسته ویانخواسته یکی پس ازدیگر(شورای کارگری)منحل شدند؟ فرضیه این مقاله نیز بنظر می رسد،علیرغم نقش بسیارتعیین کننده قدرت سازمانی وتشکیلاتی کارگران درجریان انقلاب اسلامی، ضعف درونی طبقه کارگر،تصویب قانون کار،وشرایط بحرانی جنگ تحمیلی، سندیکاهای مستقل کارگری را تضعیف وازگردونه خارج کرد.بنظرمی رسد،تشکل های کارگری جایگزین شوراها خیلی نتوانسته به وظایف و اهداف خود در راستای منافع حقوق کارگران و تحقق عدالت اجتماعی موفق نسبی بدست آورد.