تعامل پلیس با اورژانس اجتماعی در مداخله بحران پس از بزه دیدگی

پیشگیری از تکرار بزه دیدگی به عنوان بخشی از پیشگیری اجتماعی می باشد که از لحاظ بالینی درمان کننده است. این پژوهش با هدف تمرکز بر پلیس و اورژانس اجتماعی، نقش تعاملی مداخله در بحران پس از بزه دیدگی را بررسی و ارایه می نماید.

این پژوهش کمی از لحاظ نوع توصیفی- پیمایشی و به لحاظ هدف، کاربردی می باشد. جامعه آماری مطابق جدول مورگان، 150 نفر از کارکنان و نخبگان پلیس و کارشناسان اورژانس اجتماعی است که با استفاده از پرسشنامه بر اساس طیف پنج گزینه ای لیکرت انجام شده است. به جهت آزمون پایایی ابزار اندازه گیری پرسشنامه ها از «آماره آلفای کرونباخ» و به منظور آزمون روایی محتوایی، نظر نخبگان مرتبط مبنا قرار گرفته است.

یافته نشان می دهد که تعامل پلیس با اورژانس اجتماعی در اعزام سریع واحدها با تاثیر 325/.، همراهی با بزه دیدگان و کاهش آسیب با تاثیر 278/.، حل بحران با تاثیر 267/.، تاسیس کلینیک بزه دیدگی با تاثیر 213/. و آموزش بزه دیدگان با تاثیر 193/. به عنوان یک نتیجه مثبت و معناداری به ترتیب بر متغیر پاسخ (مداخله در بحران پس از بزه دیدگی) موثر هستند. برای حمایت واقعی و بایسته از بزه دیدگان بعضی از جرایم که نیاز به مداخله فوری دارند، این پلیس است که از طریق تعامل با اورژانس اجتماعی در چارچوب یک سیاست جنایی مشارکتی بزه دیده مدار نسبت به رفع نیاز و خواسته فوری ناشی از بزه دیدگی اقدام می نماید.