تغییرات سطوح سرمی تروپونین- I و کورتیکوسترون پس از یک دوره تمرین استقامتی و تحریک الکتریکی در موش های صحرایی انفارکته شده

بیماری های قلبی عروقی عامل اصلی حدود یک سوم از کل مرگ و میرها در جهان می باشند که بیومارکرها متفاوتی در ایجاد آن دخالت دارند. هدف از این تحقیق تعیین اثرپذیری سطوح تروپونین-I و کورتیکوسترون موش های صحرایی القاء شده به انفارکتوس میوکارد پس از یک دوره تمرین استقامتی و تحریک الکتریکی حاد بود.

در این مطالعه تجربی کنترل شده با گروه شاهد50 سر موش صحرایی نژاد ویستار (8 هفته ای با وزن30±130 گرم) به طور تصادفی به 5 گروه سالم، انفارکته، انفارکته-تمرین استقامتی، انفارکته-تحریک الکتریکی و انفارکته-تحریک الکتریکی-تمرین استقامتی تقسیم شدند. سپس انفارکتوس میوکارد با استفاده از دو تزریق زیرجلدی ایزوپروترونول (150 میلی گرم/کیلوگرم) به فاصله 24 ساعت در گروه های انفارکته القاء گردید. گروه های مداخله برای یک جلسه تحت تحریک الکتریکی (دستگاه فوت شوک برای 5/0 میلی آمپر و 20 دقیقه) و تمرین استقامتی (تردمیل با سرعت 20 متر/دقیقه برای 1 ساعت) قرار گرفتند. سپس بلافاصله بعد از مداخله، سطوح سرمی CORT و  cTnIبررسی شدند. برای آنالیز داده ها از آزمون آنووآ یک طرفه و تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0>P استفاده شد.

نتایج نشان داد که انفارکتوس میوکارد موجب افزایش سطوح سرمی CORT و  cTnIمی شود. از طرفی میزان  CORTدر گروه های تمرین استقامتی (0008/0=P)، تحریک الکتریکی (032/0=P) و تحریک الکتریکی-تمرین استقامتی (044/0=P) کاهش معنی داری نسبت به گروه انفارکتوس میوکارد داشته است. همچنین مقادیر  cTnIتنها در گروه تمرین استقامتی با انفارکتوس میوکارد کاهش معنی داری (013/0=P) را نشان داد.

انجام تمرین استقامتی همراه با تحریک الکتریکی به صورت جداگانه و تلفیق آن ها منجر به کاهش میزان کورتیکوسترون و cTnI نمونه های انفارکته می شود و به نظر می رسد در بهبود شرایط بیماران مبتلا به انفارکتوس قلبی موثر است.