تاثیر سطوح مختلف سولفات منیزیم بر درصد تخم گشایی سیست، بقاء و رشد Artemia franciscana

ایران دارای جمعیت های مختلفی از آرتمیاست که در اقلیم های مختلفی که دارای املاح و شرایط اکولوژیک متفاوتی هستند زندگی می کنند. شرایط فیزیکوشیمیایی مختلف دریاچه ها و تالاب ها موجب شده است که گونه زایی آلوپاتریک آرتمیا تشدید یابد. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر یکی از یون های موجود در این اقلیم ها بود تا بتوان به صورت نیمه طبیعی در برخی از تالاب های استان گلستان اقدام به کشت آرتمیا نمود.

به همین منظور تاثیر 4 تیمار (10، 16، 33 و 50 درصد) سولفات منیزیم به جای نمک های دیگر در کنار تیمار شاهد بر درصد سیست گشایی، رشد و بقاء آرتمیا فرانسیسکانا بررسی شد.

از نظر شاخص رشد طولی آرتمیا بیشترین و کمترین طول بدن به ترتیب در تیمار شاهد و 50% سولفات منیزیم مشاهده گردید. در تیمار 33 % سولفات منیزیم نیز رشد طولی کاهش معنی داری با تیمار شاهد نشان داده است (05/0> p) اما با تیمار 50% سولفات منیزیم تفاوت معنی داری را نشان ندادند (05/0>P). در غلظت های پایین سولفات منیزیم رشد طولی آرتمیا کاهشی را نشان داده است اما تفاوت معنی داری با تیمار شاهد نشان ندادند. بیشترین و کمترین درصد بقاء به طور معنی داری به ترتیب در تیمار شاهد و تیمار 50% سولفات منیزیم مشاهده شد. در روز پانزدهم حداکثر بقاء 83 درصد در تیمار شاهد و کمترین بقاء 46 درصد در تیمار با حداکثر سولفات منیزیم مشاهده شد. بالاترین و پایین ترین درصد هچ به ترتیب در تیمار شاهد و 50% سولفات منیزیم اندازه گیری شد. با افزایش غلظت سولفات منیزیم در تیمارها به طور معنی داری تعداد ناپلی به دست آمده کاهش و همچنین تعداد سیست های تفریخ نشده افزایش نشان داد (05/0>P). بالاترین تعداد ناپلی های چتری در تیمار با 50 % سولفات منیزیم مشاهده شد. حداکثر و حداقل میزان کارایی هچ به ترتیب در تیمار شاهد و 50 % سولفات منیزیم مشاهده شد اما بین تیمارها از نظر آماری تفاوت معنی داری مشاهده نشد. بعد از تفریخ حداکثر مرگ و میر ناپلی آرتمیا در تیمار با حداکثر مقدار سولفات منیزیم مشاهده شد.

نتایج این تحقیق نشان داد که سولفات منیزیم در مقادیر بالا محدود کننده تفریخ و رشد آرتمیا می باشند و از معرفی این موجود به چنین اقلیم های باید پرهیز نمود.