آسیب شناسی سیاست های پیشگیرانه ایران در قبال مجرمان سابقه دار در مرحله پساکیفری

اغلب کشورها سیاست‌جنایی مشخصی را در مرحله پساکیفری در قبال مجرمان ‌‌‌‌سابقه‌دار در نظر گرفته‌‌‌‌‌‌اند. پلیس به عنوان یکی از نهادهای عدالت کیفری، طبق قانون در کنترل جرایم این گروه از مجرمان نقش ایفا می‌کند. در همین راستا، هدف تحقیق حاضر آسیب‌شناسی سیاست‌های پیشگیرانه و مراقبتی در حوزه‌های مختلف و چالش‌های موجود است.

تحقیق حاضر از نوع کیفی و به لحاظ روش اجرا، توصیفی-تحلیلی است. داده‌های ‌مربوط به شیوه اسنادی و با واکاوی دقیق جمع‌آوری و موردتجزیه و تحلیل قرار گرفته ‌است.

سیاست جنایی ایران در قبال مجرمان ‌‌‌‌سابقه‌دار در مرحله پساکیفری به دلیل خلاهای تقنینی، تاثیرات مخرب کیفر بر زندانیان، مشکلات مدیریتی، ساختاری و ماهیتی زندان‌ها، مشکلات فرهنگی مجرمان بعد از رهایی و سیاست‌های حبس‌زدایی قوه ‌‌‌‌قضاییه و تاثیر شخصیتی و ایدیولوژیک روسای قوه ‌‌‌‌قضاییه در پذیرش تیوری حبس‌زدایی و همچنین، ناکارآمدی مراکز مراقبت پس از خروج در بازاجتماعی مجرمان و فقدان ساختار منسجم برای مدیریت مجرمان پس از رهایی از زندان با تعارض، انسداد و چالش جدی مواجه است. تصویب آیین‌نامه و دستورالعمل‌های مراقبتی در مرحله پساکیفری توسط قوه ‌‌‌‌قضاییه اگرچه می‌توانست تا حدودی امیدوارکننده و نویدبخش باشند، اما مطالعه آن‌ها نشان می‌دهد که این آیین‌نامه‌ها فاقد پیش‌بینی هر گونه سازوکار مناسب برای پیشگیری از تکرار جرم توسط این دسته از مجرمان است و ضرورت تهیه و تصویب قوانین کاربردی و برنامه‌های راهبردی در سیاست جنایی ایران موجب ساماندهی و انسجام سیاست جنایی ایران در قبال جرایم مجرمان ‌‌‌‌سابقه‌دار و پیشگیری از جرایم آنان خواهد گردید.