رضایت از زندگی و آزادسازی اکسی توسین (هورمون عصبی شیمیایی)در مغز

رضایت از زندگی بیانگر نگرش مثبت فرد نسبت به جهانی است که در آن زندگی می کند و به متغیرهای متفاوتی بستگی دارد که یک سوی این نیازها به اجتماع و سوی دیگر آن به شخص برمی گردد. بررسی جوانب مختلف ایجاد رضایت از زندگی از طریق علوم مختلف صورت گرفته و هریک از آنها پایه های اساسی و متمایزی را در این مسیر مشخص کرده اند. بررسی سیستم های بیولوژیکی حاکی از وجود عوامل زیست-شیمی موثر در بروز رفتارهایی بوده که در نیل به رضایت از زندگی و احساس ارزشمندی موثر می باشند. ردیابی مکانیسم های خاص در افراد با سنین مختلف می تواند زمینه ساز شناسایی دقیق عوامل موثر در بروز این ویژگی ها گردد.رضایت از زندگی در ارتباط با ترکیبات عصبی-شیمیایی مغز می باشد. اکسی توسین-سروتونین-دوپامین به عنوان هورمو-ن های شادی شناخته شد ه اند که افزایش آن ها در روابط اجتماعی باعث می شود فرد موجی از احساسات مثبت را دریافت کند. اکسی توسین یک هورمون 9 اسیدآمینه ای بوده که در هیپوتالاموس سنتز شده و نقش مرکزی در تنظیم زایمان و شیردهی دارد. فعال شدن گیرنده های اکسی توسین باعث ایجاد یک آبشار پایین دستی و افزایش کلسیم داخل سلولی در میوفیبریل های رحم می شود که نهایتا این امر باعث تقویت و افزایش دفعات انقباضات خواهد شد. همچنین اکسی-توسین به عنوان یک نوروپپتید چندعملکردی زمینه را برای بروز رفتارهای سخاوت، اعتماد و روابط نوع دوستانه فراهم می کند که محصول این رفتارها در سنین بالا، القای رضایت از زندگی و احساس ارزشمندی در افراد می باشد. ارتباط چندجانبه سیستم های زیستی- باورهای معنوی و رضایت از زندگی مسیله بسیار جالب توجهی بوده که نیازمند نگرشی کامل در جهت شناسایی جوانب مختلف آن است. شناسایی بسترهای عصبی- شیمیایی رفتارهای اجتماعی افراد در سنین مختلف می تواند زمینه ساز دستیابی به نتایج روشن در نحوه ایجاد رضایت از زندگی و ارتباط آن با بهزیستی شود.