مقایسه اثربخشی «گروه درمانی مبتنی برشفقت» و «واقعیت درمانی گروهی» بر تعامل والد-کودک در مادران دارای فرزند درخودمانده
خانواده های کودکان "درخودمانده" به شدت تحت تاثیر عوامل گوناگون بر تعامل والد-کودک هستند. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی "گروه درمانی مبتنی برشفقت" و "واقعیت درمانی گروهی" بر تعامل والد-کودک در مادران دارای فرزند درخودمانده است.
روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و 3 ماه بعد پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل تمام مادران دارای فرزند درخودمانده سطح یک بود که در نیمه دوم سال 1397 به 8 مرکز مشاوره و روان درمانی کودکان درخودمانده در شهر تهران مراجعه کرده بودند. مراکز به روش در دسترس انتخاب شدند. از میان آن ها 45 تن به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به روش تصادفی و با قرعه کشی در 2 گروه مداخله و 1 گروه کنترل قرار گرفت. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه جمعیت شناختی، "مقیاس رابطه والد- کودک" (Child-Parent Relationship Scale) بود. روایی محتوای ابزار به روش کیفی و پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ اندازه گیری شد. پس از اجرای 8 جلسه90 دقیقه ای"گروه درمانی مبتنی برشفقت" و "واقعیت درمانی گروهی" برای گروه های مداخله، داده ها در نرم افزار اس پی اس اس نسخه 24 تحلیل شد.
"گروه درمانی مبتنی برشفقت" و "واقعیت درمانی گروهی" در تعامل والد-کودک در مادران دارای فرزند درخودمانده اثربخش بودند (P<0/01). بین اثربخشی بر زیر مقیاس نزدیکی و نمره کلی رابطه والد- کودک تفاوت وجود داشت (P<0/01).
"گروه درمانی مبتنی برشفقت" و "واقعیت درمانی گروهی" بر تعامل والد-کودک در مادران دارای فرزند درخودمانده اثربخش بودند. پیشنهاد می شود، درمانگران از "گروه درمانی مبتنی برشفقت" و "واقعیت درمانی گروهی" را برای تقویت و اصلاح رابطه والد-کودک، کودکان در خودمانده استفاده نمایند.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.