نقش دولت ها در پیشگیری آموزش محور از افراط گرایی در کودکان

 افراط گرایی پدیده پیچیده ای است که نظم عمومی و امنیت را در هر دو سطح ملی و بین المللی تهدید می نماید. علی رغم اتخاذ اقدامات سخت همچون توسل به اقداماتی مانند عملیات نظامی، جرم انگاری، تعقیب و مجازات مجرمین، این پدیده به عنوان یکی از چالش برانگیزترین تهدیدات، در حال گسترش است. یکی از مهم ترین ابزارهای گسترش افراط گرایی انتشار دیدگاه های افراط گرایانه به طرق مختلف و از جمله از طریق سازوکارهای آموزشی است.

 این پژوهش به شیوه توصیفی-تحلیلی به مساله تعهدات دولت ها در خصوص نظارت بر آموزش به عنوان ابزاری برای مهار ترویج افراط گرایی در کودکان پرداخته است.

 برای پیشگیری از افراط گرایی لازم است تا اقداماتی برای خشکاندن ریشه های تفکرات افراط گرایانه و بسترهای جذب افراد به ایدیولوژی ها افراط گرایانه و تقبیح این افکار و اقدامات فراهم شود. در این رویکرد آموزش نقش قابل توجهی را ایفا می کند. به همین جهت نیز پیشگیری از آن نیازمند اتخاذ سیاست هایی جامع، مرکب از اقدامات سخت و نرم می باشد که تدابیر پیشگیری آموزش محور از مهم ترین آن است. آموزش در چارچوب تعهدات حقوق بشری دولت ها نقش و جایگاه گسترده تری از یک حق بشری دارا می باشد. بنابراین با توجه به قابلیت های تاثیرگذاری آموزش بر افراط گرایی لازم است تا این نهاد بر مبنای کلیت تعهدات دولت ها ورای تعهد به احترام به حق به آموزش بازتعریف شود.