مقاومت آنتی بیوتیکی و بایوسایدی و شیوع ژن های qacAB، smr و norA در انتروکوک های مقاوم به ونکومایسین جدا شده از بیماران مراکز آموزشی درمانی اصفهان

 مقدمه :

انتروکوک های مقاوم به ونکومایسین (Vancomycin-resistant Enterococci) VRE به دلیل مقاومت آنتی بیوتیکی و بایوسایدی، از شایع ترین پاتوژن های بیمارستانی می باشند که به یکی از مشکلات عمده در بیمارستان ها تبدیل شده اند. این مطالعه به منظور تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی، حداقل غلظت مهارکنندگی کلرهگزیدین و بنزالکنیوم کلراید، بررسی میزان شیوع ژن های مقاومت بایوسایدی norA، smr و qacAB و سنجش زمان کشندگی بایوسایدها در ایزوله های VRE انجام شده است.

در این مطالعه، 50 ایزوله ی VRE از بیمارستان های آموزشی شهر اصفهان جمع آوری و با تست های فنوتایپیک تایید شدند. حساسیت آنتی بیوتیکی به روش دیسک دیفیوژن و حداقل غلظت مهارکنندگی بنزالکونیوم کلرید و کلرهگزیدین با روش براث میکرودایلوشن تعیین گردید. شیوع ژن های مقاومت بایوسایدی و تعیین قدرت کشندگی بایوسایدها با روش PCR و Time-kill assay بررسی شد.

از 50 ایزوله ی بالینی، تمام ایزوله ها به سیپروفلوکساسین و اریترومایسین مقاوم و به لینزولید حساس بودند. محدوده ی (Minimum inhibitory concentration) MIC بنزالکنیوم کلراید و کلرهگزیدین به ترتیب 8-4 و 8-1 میکروگرم بر میلی لیتر گزارش شد. ژن های norA، smr و qacAB به ترتیب در 84، 56 و 24 درصد از ایزوله ها شناسایی گردید.

نتایج مطالعه ی حاضر نشان داد که علاوه بر لینزولید به عنوان داروی انتخابی ایزوله های مقاوم به ونکومایسین، بایوساید های کلرهگزیدین و بنزالکونیوم کلراید نیز اثر کشندگی بسیار خوبی بر روی این ایزوله ها داشتند. اما با توجه به مقاومت بالا نسبت به سایر آنتی بیوتیک ها، انجام تست حساسیت آنتی بیوتیکی لازم به نظر می رسد.