واکاوی جایگاه تفکر تعالی بخش در زیبایی و پیدایش هنر اسلامی

هنر اسلامی بر اساس تعهدی که بر نمایش زیبایی در بسترسیال تفکر خود و مخاطب دارد، نباید به سطح کاذب و بیان هیجانات تهی تنزل یابد و تصحیح روند آن مبتنی بر بهره گیری از مبانی وحدانی در جهت تولید آثار هنری متناسب با بحران های فکری معاصر ضروری است. بهره گیری از مفاهیم «سیر نزولی اسماء الله»، «رابطه صورت و معنا در اثر هنری» و «حقیقت حسن و زیبایی» در متون کلامی مرتبط با موضوع و بازتعریف ارزش ها و معنایابی تاثر از جهان بینی توحیدی و اسلامی جهت معرفی توجهاتی، می تواند تفکر هنر اسلامی را به خلق هنر متعالی برساند.

پژوهش حاضر از نوع کیفی و با بهره از ابزار کتابخانه ای و تحت رویکرد تحلیل محتوا به بررسی متون فلسفی، عرفانی و ادبی موجود در منابع هنر اسلامی پرداخته و سعی در شناسایی گزاره های مشترک توحیدی در راستای موضوع نموده است.

هنرمند در تفکر اسلامی واسطه ای در بیان زیبایی پروردگار است که فعل هنر را به استمرار وجود رابطه میان خالق و مخلوق و به کثرت صفات و نمودهای متنوع از تجلی اسماءالله در فعلیتی درون زا و برون زا، نمایان می سازد. این خلاقیت که وامدار خلق الهی و شهود اکتشافی هنرمند است در پیوستگی فرم و محتوا با قالب های متنوع هنری بروز می یابد و به جهت منشا وامدار مفهوم وحدانیت الهی است.