پیش بینی سازگاری زوجی براساس طرحواره بریدگی و طرد با میانجیگری ناگویی خلقی در معلمین ابتدایی متاهل شهر قم

امروزه توجه به خانواده و نقش آن در برپایی جامعه سالم بیش از پیش مورد توجه روانشناسان و پژوهشگران قرار گرفته است. یکی از مسایل مهم و حایز اهمیت در سازگاری زوجی، ناگویی خلقی است. لذا هدف پژوهش حاضر پیش بینی سازگاری زوجی براساس بریدگی و طرد با نقش میانجیگری ناگویی خلقی در معلمین ابتدایی  متاهل شهر قم می باشد.

پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی است. جامعه آماری شامل کلیه فرهنگیان متاهل زن و مرد استان قم بود. نمونه پژوهش بر اساس جدول Krejcie  & Morgan  291 معلم ابتدایی  متاهل زن و مرد شهر قم بودند که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری شامل پرسشنامه جمعیت شناختی،"مقیاس سازگاری زوجی بازنگری شده" (Revised Dyadic Adjustment Scale)، "پرسشنامه طرحواره های یانگ- فرم کوتاه"(Young Schema Questionnaire-Short Form) و "مقیاس ناگویی خلقی تورنتو" (Toronto Alexithymia Scale) بود. روایی ابزارها از تحلیل عاملی اکتشافی و پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ  و ضریب تصنیف اسپیرمن براوون بررسی شد. داده های به دست آمده در نرم افزار اس پی اس اس نسخه 24 و ایموس نسخه 24 تحلیل شد.

الگوی پیشنهادی از برازش خوبی برخوردار است (93/0=GFI، 94/0=AGFI، 91/0=NFI، 9/0=CFI، 04/0=RMSEA) و ناگویی خلقی نقش میانجیگر معناداری را بین طرحواره بریدگی و طرد با سازگاری زوجی دارد (05/0>p). همچنین، ناگویی خلقی نقش میانجی معناداری در رابطه بین طرحواره بریدگی و طرد به سازگاری زوجی دارد.

متغیر ناگویی خلقی دارای نقش میانجی معناداری در ارتباط بین طرحواره بریدگی و طرد با  سازگاری زوجی است. لذا پیشنهاد می شود که درمانگران و مشاوران در راستای بهبود زوجینی که مشکل ناگویی خلقی دارند، از طرحواره درمانی بهره گیرند.