سطوح انتزاع، تقابل و پارادوکس در سوانح احمد غزالی

گونه باورها و برداشت های احمد غزالی در بستر عرفان، جلوه ویژه ای از شکل و معنا را ارایه کرده است. پرهیز غزالی از پرداختن بی واسطه و آشکارا به عرفان، سوای ناهمگون شدن بافت متنی آثار وی با سایر آثار عرفانی، سبب ابهام زایی در بافت متنی نیز شده است. در کتاب سوانح غزالی، تقابل های دوگانه بی شماری در سطح روساخت دیده می شود؛ اما با توجه به دگردیسی هایی که در سطح پیوندها و دیگر سطح های وابسته به آن ها رخ داده، اقتدار متن سوانح العشاق به وضعیتی موقت و گذرا بدل شده است؛ ازاین رو، در ژرف ساخت، هم تراز با منطق دریدایی، گاه با واسازی سویه های تقابل های دوگانه و انتقال آن ها، سطوح واقعیت به سطوح انتزاع دیگری دگرگون گردیده و با خلق پیوندهایی تازه بین آن ها، عرصه تک معنایی و قطعیت معنا به چالش کشیده شده است. این شیوه، گاه با دگرسانی بار ارزشی دال ها همراه بوده و گاه با به کارگیری شیوه هم این و هم آن، به جای شیوه یا این یا آن (جایگزین شدن تفاوت به جای تمایز)، سبب آفرینش سطح تازه ای بر مبنای پارادوکس شده است. در مقاله پیش رو، پس از شناخت اصطلاحاتی چون اقتدار، مرزهای آشنا و بیگانه، تفاوت و تمایز، سطوح انتزاع، پیوند و تفاوت، بر پایه روش توصیفی-تحلیلی، به بررسی گونه های پارادوکس در سوانح احمد غزالی پرداخته شده است.