نقد شبهات مستشرقان در مورد اشکالات صرفی و نحوی قرآن

استواری نظم قرآن و استحکام ترکیبات وقوت تالیف آن، یکی از ویژگی های اعجاز بیانی و اسلوب بلاغی و فصاحتی قرآن کریم است. وجود اشکالات دستوری و نحوی در قرآن کریم، دیدگاهی است که برخی از مستشرقان برای خدشه دار حقانیت قرآن کریم و اصالت وحیانی آن مطرح می کنند. تبیین و تحلیل و نقد اشکالات صرفی و نحوی آنان برآیات الهی مساله این پژوهش است. این نوشتار با تاکید بر وحیانی بودن قرآن و دفاع از حریم قرآن در مقابل شبهات خاورشناسان، با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و اتخاذ رویکرد انتقادی، درصدد پاسخ به شبهات مستشرقانی مانند جرج سیل، جان برتون، نولدکه، رژی بلاشر، عبدالفادی و... در خصوص اسلوب ادبی قرآن کریم بوده و نگارنده بر آن باوراست که قرآن از اوج فصاحت و بلاغت برخوردار بوده و ادعای مستشرقان در این زمینه ناشی از اهداف مطالعات، مبانی فکری و انگاره های ذهنی کاملا متفاوت و متغایر مستشرقان از مطالعات اسلامی مانند بشری دانستن قرآن، تاثیرپذیری قرآن از محیط اجتماعی، تاثیرپذیری قرآن از فرهنگ زمانه بوده و روش شناسی آنان در زمینه مطالعات قرآنی بیشتر متاثر از رویکرد سطحی، غرض ورزی، پندارگرایی و عدم اطلاع دقیق از دقایق و ظرایف ادبی زبان قرآن و یا باانگیزه های معاندانه، می باشد.