نقش والدگری نامطلوب در خودشیفتگی فرزندان با نگرشی به آموزه های اسلامی (با تاکید بر شاخص محبت و کنترل)

خودشیفتگی آسیب شناختی نوعی اختلال شخصیت است که شخص مبتلا به آن با ویژگی های خودبزرگ بینی، فقدان همدلی، احساس استحقاق، عزت نفس شکننده، نیاز به تحسین و تایید، بهره-کشی از دیگران و... شناخته می شود. در مطالعات روان شناختی، یکی از اسباب بروز این اختلال، والدگری نامطلوب والدین و سبک فرزندپروری نادرست آنان معرفی شده است. با توجه به نگاه ویژه اسلام به نقش والدین در تربیت فرزندان و شکل گیری شخصیت متعادل و مثبت آن ها، پژوهش حاضر به بررسی تطبیقی اثرگذاری سبک تربیتی والدین در شکل گیری خودشیفتگی فرزندان از نگاه روان شناسی و مبانی قرآنی و حدیثی می پردازد و در سایه این دو نوع نگرش، با روش تحلیل محتوای کیفی در پی پاسخ به این سوال است که والدگری نامطلوب چگونه به خودشیفتگی فرزندان منجر می شود؟ یافته های پژوهش نشان می دهد که بین نحوه والدگری و فرزندپروری والدین و شخصیت فرزندان آن ها کنشی متقابل برقرار است؛ لذا در دل اختلال خودشیفتگی، خلا ایفای نقش والدگری مطلوب به عنوان یک انرژی ارزشمند، دیده می شود. این خلا به خصوص در دو شاخص محبت و کنترل (مراقبت)، به دلیل گرفتار شدن در دام افراط وتفریط، بیشتر به چشم آمده و در خودشیفتگی فرزندان به میزان زیادی تاثیرگذار است.