کشاکش های گفتمانی و قدرت کارگران؛ واکاوی میدان گفتمانیت در اعتصاب کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران

تلاش کارگران در چند دهه ی اخیر برای تشکل یابی به موضوعی چندان جدی برای پژوهش اجتماعی آکادمیک تبدیل نشده است. همین موضوع سبب شده است درست در برابر چشمان ناهوشیار مطالعات اجتماعی و فرهنگی، زندگی و تلاش بخشی مهم از عاملان اجتماعی نادیده گرفته شود و اساسا صدایی نیابد. مسیله ی این پژوهش طوری طراحی شده است که علیه رویه ی جاری باشد. در این پژوهش می خواهیم علاوه بر صدابخشیدن به گروهی از کارگران، پیچیدگی تعارضات گفتمانی و عملی کارگران سندیکای شرکت واحد اتوبوس رانی تهران و حومه را در یک رویداد خاص (اعتصاب سال 1383) نشان دهیم.
در این مقاله به رویکرد نظری/روش شناختی گفتمانی با رویکردی انتقادی تکیه کرده ایم و به بررسی متن های نوشتاری و شنیداری تولیدشده از 1383 به بعد در فضای گفتمانی این سندیکا پرداخته ایم. این متون مشتمل اند بر اسناد به جامانده از فعالیت های کارگران در مقطع مورد بررسی و همچنین مصاحبه ی عمیق با فعالان کارگری در شرکت واحد اتوبوس رانی. مسیله ی این پژوهش چگونگی برساخت و مفصل بندی گفتمان ها در نظم گفتمانی حاکم بر این سندیکا و واکاوی کشاکش های گفتمانی و پیامدهای آن برای فعالیت های کارگران در جهت تشکل یابی است.
اما مهم تر می خواسته ایم که گفتمانی مهم اما مغفول را برجسته کنیم که از آن می توان به عنوان قدرت کارگران یعنی توانایی جمعی آن ها یاد کرد که برآمده از ساختار زیست هرروزه و روابط کار آن ها است.