بازخوانی تعریف و اصول علم تربیت بر پایه انسان شناسی صدرایی

صدرالمتالهین بر این باور است که  حقیقت سیال و ناپایدار آدمی واجد مراتب طبیعی،معدنی،نباتی،حیوانی وانسانی می باشد و انسان در بستر این وجود  ناآرام خود گام به گام به سبب افعال، احوال و ملکاتش در حال سامان دادن به هویت خویش است. از این رو تربیت انسان امری ضروری قلمداد می گردد و توصیفی بدیع پیدا می کند که عبارت است از:« پرکردن تدریجی مقاطع بالقوه وجود آدمی و ساختن گوهر ذات او به سبب فضایل و کمالات اخلاقی در فرآیند خلق مدام، به منظور وصول آدمی به کمال ایمان و قرب نسبت به خداوند.» نگرش این چنینی در ارتباط با فرآیند تربیت موجب پدیدار گشتن اصولی نوین برای این علم می گردد که عبارتند از: تحول پذیری ذات انسان در فرآیند تربیت، تدریجی بودن فرآیند تربیت، پیوستگی فرآیند تربیت،سهل بودن تربیت انسان در ایام کودکی، تشکیل فصل ملکی و الهی و تحقق عنصر ایمان در نهاد انسان در فرآیند تربیت، دو سویه بودن فرآیند تربیت، لزوم صحت جسمانی و توجه به تمایلات طبیعی در فرآیند تربیت، اصالت داشتن بعد روحانی انسان در فرآیند تربیت، قرب نسبت به خداوند کمال مطلوب و معیار ارزش عمل اخلاقی در فرآیند تربیت. در پژوهش حاضر مطلوب ما آن است که با بهره گیری از روش تحلیلی توصیفی و پیش فرض قرار دادن انسان شناسی عرضه شده در حکمت متعالیه به توصیف امر تربیت و تحلیل اصول مذکور بپردازیم.