تاثیر دو نوع تمرین شدید بر سطح تیرودوکسین ردوکتاز یک و مالون دی آلدهید بافت بیضه موش های صحرایی نر ویستار

هدف از پژوهش حاضر، تاثیر دو نوع تمرین شدید بر سطح تیرودوکسین ردوکتاز یک و مالون دی آلدهید بافت بیضه موش های صحرایی نر ویستار بود. 19سر موش نر نژاد ویستار با سن هشت هفته و با وزن 5±200گرم پس از 10جلسه آشناسازی با برنامه های تمرین و پس از وزن کشی به صورت تصادفی به سه گروه(کنترل، استقامتی شدید، تناوبی شدید) تقسیم شدند. برنامه تمرین استقامتی شدید شامل دویدن بر روی نوارگردان به مدت هشت هفته(پنج جلسه در هفته)و برنامه تمرین تناوبی شامل هشت هفته(پنج جلسه در هفته)بر روی نوارگردان انجام شد. 48ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی موش ها بیهوش و تشریح شدند و بافت بیضه جدا شد. اندازه گیری میزان آنزیم تیرودوکسین ردوکتاز یک به روش الایزا با استفاده از اسپکتروفتومتر و همچنین غلظت مالون دی آلدهید با روش تری باربیتوریک اسید و به کمک دستگاه اسپکترومتر انجام شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه با آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. مقدار خطا نیز در سطح معنی داری 05/0≥p شد. پس از هشت هفته میزان آنزیم تیرودوکسین ردوکتاز یک بافت بیضه در گروه استقامتی شدید و گروه تناوبی شدید نسبت به گروه کنترل بطور معنی داری بالاتر بود (05/0˂p). همچنین در میزان مالون دی آلدهید بافت بیضه در گروه های تمرین استقامتی شدید و همچنین تناوبی شدید نسبت به گروه کنترل تغییر معنی داری ایجاد نشد (05/0p˃). با توجه به نتایج این پژوهش شاید بتوان گفت تمرینات استقامتی شدید و تناوبی شدید موجب افزایش میزان تیرودوکسین ردوکتاز یک بافت بیضه شده و با ایجاد سازگاری در دستگاه آنتی اکسیدانی بدن، موجب عدم افزایش مالون دی-آلدهید شده است.