تحلیل چگونگی ارتباط قرارداد و واقعیت (نقدی بر اندیشه اعتباری کانت در باب مبنای اعتبار قرارداد)

قرارداد، ماهیت اعتباری برخاسته از اراده انسانی است که با واقعیت های تجربی و اجتماعی که موطن آنها عالم واقع است متفاوت می باشد. مساله این است که قرارداد تا چه میزان با واقعیت مرتبط است؟ آیا می توان آن را تابع محض واقعیت دانست؟ حیات و ممات قرارداد در اندیشه اراده گرای کانت تا چه میزان تحت الشعاع واقعیت های خارجی است؟ اراده انسانی تا چه حد در انعقاد قرارداد، نقش موثر دارد؟ اندیشه اراده گرای محض چه آثاری را از خود بجا خواهد گذاشت؟ از منظر اراده گرایان، قرارداد بر واقعیت استعلا داشته و خاستگاه قرارداد اراده انسانی است و از واقعیت تجربی و اجتماعی نمی توان به عنوان مبنای قرارداد یاد کرد. اصل انصاف و قاعده لاحرج در این رویکرد، کاربردی ندارد. اراده گرایی محض، ضمن حفظ استحکام و استواری قرارداد و تضمین بقاء آن در هر شرایط زمانی و مکانی، جمود و خشکی حاکم بر قرارداد را نمودار می سازد. در این دیدگاه، حیات و ممات قرارداد، تابع محض اراده متعاقدین است و اراده انسانی نقش خالقیت خود را حفظ خواهد کرد و جنبه ابزاری ندارد. اینجاست که فایده تجهیز انسان به قوه عقل و اراده، نمودار می شود و اصل حاکمیت اراده، نقش زیربنایی خود در انعقاد قرارداد را ایفا خواهد کرد. رابطه معاملاتی افراد اقتضا دارد اندیشه اراده گرایی محض تعدیل گردد و از واقعیت تجربی و اجتماعی نیز غافل نبود. اثبات گرایی میانه، مدعی تاثیرپذیری قرارداد از واقعیت است که تعدیل کننده اندیشه اراده گرای محض در قراردادهاست.