بازآفرینی (بازپیوند) مفهوم فضا-زمان: به سوی جامعه شناسی مسطح

فضا خمیره ای است که ما به سان هستی های اجتماعی در، به واسطه و پیرامون آن می کوشیم تا زندگی هایمان را بسازیم. در حقیقت فضا در تمام لحظه های زندگی ما حضور/بروز دارد. اما فهم از فضا در طول تاریخ این مفهوم، دچار چندین گسست شده است. از درک دکارتی-نیوتنی چون امری مطلق، تا فهم نسبی لایبنیتزی تا گسست انیشتینی که به فهم رابطه ای از فضا انجامید. با چرخش فضایی قرن 20 فضا/امرفضایی از سایه زمان/امر تاریخی بیرون آمد. پس از چرخش فضایی، درک لوفوری از فضا و پیروان بعدی آن در سنت مارکسیستی چون هاروی، کاستلز، سوجا و غیره به فهم مسلط از فضا تبدیل شد. فهمی که ادراک دقیق مفهوم فضا-زمان را با خلل مواجه می سازد. پژوهش حاضر از نوع کیفی و با استفاده از روش اسنادی و با رویکردی انتقادی به بررسی عمیق تاریخ فضا-زمان، پاردایم های مختلف در این زمینه و کاستی های آنها پرداخته و در نهایت رویکرد لاتور به منظور تقریر و بازآفرینی مفهوم فضا-زمان انتخاب شده است.از آنجا که فضا هیچ جز رابطه ی بین اشیا نیست، به منظور درک دقیق آن نیز ناگزیر به انتخاب پاردایمی هستیم که هستی شناسی رابطه ای را در سطح بنیادین آن پی ریزی می کند.با استفاده از مفاهیم لاتور چون شبکه، کنشگران، عاملیت یکسان انسان/غیرانسان (تقارن هستی شناختی)، جعبه سیاه، پیوند و ترجمه مدل مفهومی پیشنهاد دادیم که در درک دقیق تر و عینی تر فضا-زمان به ما کمک می کند.می توان گفت برای شناخت فضا-زمان یک پدیده کافی است شبکه ی (با دقایق لاتوری) آن را بررسی کنیم.امری که ما را به سمت هستی شناسی رابطه ای و جامعه شناسی مسطح رهنمون میسازد