بررسی جادوی مجاورت در مجموعه آیینه ای برای صداها سروده شفیعی کدکنی

درک لایه های پنهان در متن با استفاده از نشانه ها مشخص می شود. نشانه ها متشکل از یک صورت آوایی (دال) و یک تصور مفهومی (مدلول) هستند که به تنهایی معنا و مفهومی را بیان می کنند. شیوه هماهنگی و توازن آوایی موجود در میان کلمات، معنی تازه می آفریند؛ بدین معنی که موسیقی ایجادشده از رهگذر وحدت یا تضاد صامت ها و مصوت های کلمات، با مفهوم مد نظر شاعر، هماهنگی و مطابقت دارد. جستار حاضر تلاش دارد به بررسی جادوی مجاورت در اشعار محمدرضا شفیعی کدکنی در دفتر شعر «آیینه ای برای صداها» بپردازد. این پژوهش با اتکا بر مفهوم جادوی مجاورت در سروده های شفیعی کدکنی، به روش توصیفی- تحلیلی و رویکرد کتابخانه ای و فیش برداری انجام شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد شاعر با به کار بردن آرایه ها در حد تعادل و در عین حال، با دقت و انسجام، بر زیبایی و تاثیربخشی سخن خود افزوده است. وی از انواع آرایه های معنایی، از قبیل القای تصویر، القای احساس و القای صدا، در سروده هایش بهره برده و این امر به اشعار او لطف ویژه ای بخشیده است. به علاوه، بیشترین کاربرد ادبی جادوی مجاورت در شعر، بعد از واج آرایی، القای احساس است و در شکل گیری و نیرومندکردن موسیقی درونی اشعار شفیعی کدکنی، نقشی موثر و جایگاهی والا دارد.