اثرات پیوندهای روستاشهری بر شاخص های توسعه اجتماعی: مقایسه ایران و چین

بسط و تراکم روزافزون شهرها و مهاجرت گسترده روستاییان، تامل بر الگوی توسعه پایدار و هم افزایی روستایی-شهری را ضروری کرده است. فضاهای شهری و روستایی از لحاظ اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی به طور ناگسستنی به هم مرتبط هستند. فرض جدایی شهر و روستا، موجب غفلت از مزایای متقابل پویایی جمعیتی، اقتصادی، اجتماعی و محیطی آن ها می شود. در پارادایم نوین توسعه، تاکید بر آن است که باید از دوگانگی سنتی و قدیمی شهر و روستا فاصله گرفت. پایداری نواحی شهری و روستایی و همچنین توسعه پایدار و متوازن جز از طریق کاهش نابرابری و شکاف توسعه ای میان شهر و روستا و توسعه هم زمان آن ها میسر نخواهد بود.این مقاله به روش تحلیل تطبیقی-تاریخی و تحلیل داده ها و آمارهای کلان ملی و بین المللی، اهمیت پیوند و پیوستگی شهر و روستا در ایران و چین را در دوره های تاریخی مقایسه و بررسی می کند.یافته ها نشان می دهد چین با برنامه ای متمایز و از پیش تعیین شده، راهبرد پیوند مناطق مکمل و هم افزای کشور، خاصه اتصال مناطق توسعه یافته با مناطق کم برخوردار را به عنوان بهترین راهکار کاهش فقر و توسعه منطقه ای در پیش گرفته و در کاهش نابرابری های منطقه ای موفق بوده است. ایران بیشتر برنامه های بخشی و مجزای توسعه روستا و شهر را پیش برده است.بطور کلی هر دو کشور با تجربه شهرنشینی مستمر و پیوستگی روزافرون میان مناطق روستایی و شهری، به بهبود شاخص های توسعه اجتماعی و رفاهی خود کمک کرده اند. بی شک در این فرایند، چین الگوی مناسبی در  امر غلبه بر فقر مناطق شهری و روستایی، برای ایران است.