تبیین پارادایم ایرانی عدالت شهری و سنجش میزان تحقق پذیری آن در طرح های شهری (مورد مطالعه: محله ی فرحزاد تهران)

از دیرباز، تاویل معنای ماهوی عدالت و نحوه ی تبلور آن در جوامع، مورد توجه اندیشمندان حوزه های گوناگون (فلسفه، اقتصاد، حقوق، جامعه شناسی و شهرسازی) بوده است. با این وجود، قرن بیست و یکم به عنوان، مبنای تکوین ساختاری عادلانه برای محیط های شهری به شمار می رود. بسط این رویکرد، ضرورت بازخوانی اندیشه های غربی، تقریر پارادایم جهانی عدالت شهری و تطبیق آن با ریشه های بومی و اسلامی را در شهر ایرانی ایجاب می نماید. بر این اساس، پژوهش با هدف تبیین پارادایم ایرانی عدالت شهری، بر مبنای ابعاد چهارگانه ی عدالت (ماهوی، صوری، توزیعی و ساختاری) و با تمرکز بر مولفه های قانون، اخلاق و مدنیت در شهری ایرانی صورت پذیرفته است. امکان سنجی تحقق پارادایم تدوین شده؛ در قالب محله ی فرحزاد تهران انجام شده است. روش تحقیق مورد استفاده، توصیفی- تحلیلی و روش گردآوری داده ها به صورت اسنادی و میدانی (مصاحبه و پرسش نامه) بوده است. جامعه ی آماری، متشکل از ساکنین و کاربران فرحزاد می باشد. یافته های حاصل، در نرم افزار SPSS و بر مبنای آمار توصیفی (گویه های کیفی، میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (آزمون تی تک نمونه ای و هم بستگی پیرسون) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. یافته های حاصل از آزمون تی تک نمونه ای و تحلیل هم بستگی پیرسون، نمایان گر عدم تحقق و نیاز به اجرای پارادایم ایرانی عدالت شهری از دیدگاه شهروندان می باشد.