مقایسه هشت هفته تمرین عملکردی با شدت بالا با تمرینات تناوبی با شدت بالا بر برخی از فاکتورهای آمادگی جسمانی، زمان رسیدن به خستگی و سطوح لاکتات سرمی در دانشجویان افسری

تمرین عملکردی با شدت بالا (HIFT) یک روش تمرینی است که بر حرکات عملکردی و چند مفصلی تاکید دارد که می توان آن ها را به هر سطح آمادگی جسمانی تغییر داد و باعث فراخوانی عضلانی بیشتر از تمرینات سنتی شد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر مقایسه هشت هفته HIFT با تمرینات تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر برخی عوامل آمادگی جسمانی، زمان رسیدن به خستگی و سطوح لاکتات در دانشجویان افسری است. در این پژوهش نیمه تجربی 30 نفر از دانشجویان افسری با میانگین سنی 0/84±20/04 سال به طور تصادفی به دو گروه 15 نفری HIIT و HIFT تقسیم شدند. آزمون های سنجش ترکیب بدن، قدرت و توان عضلات، آزمون رسیدن به خستگی و آزمون آمادگی جسمانی ارتش پیش و پس از اجرای پروتکل های ورزشی انجام شد. هر دو پروتکل HIIT (مبتنی بر دویدن) و HIFT (مبتنی بر حرکات عملکردی با وزن بدن) به مدت 8 هفته، 3 روز در هفته و با شدت 85 تا 90% ضربان قلب بیشینه انجام شد. یافته های این پژوهش نشان داد HIFT و HIIT به ترتیب آمادگی هوازی (15/69%، 9/61%)، قدرت عضلات پشت و پا (16/02%، 5/02%)، پرش عمودی (25/31%، 5/14%) ، شنا (19/61%، 9/39%)، درازنشست (18/24%، 9/83%)، زمان رسیدن به خستگی (16/21%، 14/41%) را افزایش و  درصد چربی (18/38%، 12/18%) و سطوح لاکتات (22/89%، 14/77%) را کاهش داد. همچنین HIFT در افزایش آمادگی هوازی (0/0001=P)، قدرت عضلات پشت و پا (0/0001=P)، توان عضلات پا (0/0001=P)، استقامت عضلات شکم (0/0001=P) و کمربند شانه (0/0001=P) زمان رسیدن به خستگی (0/001=P) و در کاهش درصد چربی (0/002=P) موثر تر از HIIT بود. به نظر می رسد تمرینات با شدت بالا به ویژه HIFT می تواند به طور همزمان چندین فاکتور آمادگی جسمانی را بهبود بخشد و برای ورزشکاران تاکتیکی (نظامیان، آتش نشانان و...) که نیاز به آمادگی جسمانی بالایی برای انجام وظیفه دارند، مناسب تر است.