مقایسه اثربخشی «درمان پذیرش و تعهد وجودنگر» با «درمان شفقت محور» برتمایز یافتگی خود و امید به زندگی در زنان آسیب دیده از پیمان شکنی همسر

پیمان شکنی زناشویی یکی از آسیب زاترین مسئله هایی است که زنان با آن روبه رو هستند و می تواند منجر به نشانه های شناختی، عاطفی و رفتاری در آن ها می گردد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثربخشی"درمان پذیرش و تعهد وجودنگر" با "درمان شفقت محور" بر تمایزیافتگی خود و امید به زندگی در زنان آسیب دیده از پیمان شکنی همسر انجام شد.

 پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون، پیگیری و گروه کنترل صورت گرفت. جامعه آماری مطالعه حاضر زنان آسیب دیده از پیمان شکنی همسر مراجعه کننده به مراکز مشاوره و غربالگری شهر اصفهان در بهار 1402 بودند که از بین آن ها 51 تن به روش تصادفی ساده به روش قرعه کشی در گروه های مداخله اول و دوم و گروه کنترل قرار گرفتند (هر گروه 17تن). ابزار پژوهش شامل: پرسشنامه جمعیت شناختی،"سیاهه تمایزیافتگی خود"         (Self of Differentiation Inventory) و "پرسشنامه امید به زندگی"(Life Expectancy Questionnaire) بودند. روایی محتوا به روش کیفی و پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ اندازه گیری شد. شرکت کنندگان گروه "درمان پذیرش و تعهد وجودنگر" و گروه "درمان شفقت محور"  طی 10جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان قرار گرفتند. گروه کنترل درمان را پس از اتمام پژوهش دریافت کردند. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس نسخه 22 انجام شد. 

 نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی نشان داد که"درمان پذیرش و تعهد وجودنگر" و "درمان شفقت محور" بر افزایش تمایزیافتگی خود و امید به زندگی در زنان آسیب دیده از پیمان شکنی همسر اثربخش بوده است (01/0>P). بین تاثیر 2 شیوه درمانی بر تمایز یافتگی خود و امید به آینده تفاوت معناداری وجود نداشت (01/0>P).

"درمان پذیرش و تعهد وجودنگر" و "درمان شفقت محور" بر افزایش تمایزیافتگی خود و امید به آینده در زنان آسیب دیده از پیمان شکنی همسر اثربخش بوده است. لذا به درمانگران، مشاوران ازدواج و خانواده پیشنهاد می شود که روش  های درمانی  فوق جهت کاهش تعارضات زنان آسیب دیده از پیمان شکنی همسر استفاده شود.