بررسی نابرابری اشتغال شهری-روستایی کشور طی سالهای 1335-85

چگونگی ایجاد اشتغال و کاهش نرخ بیکاری از دغدغه های اصلی کشور است. ایجاد فرصتهای شغلی به دلیل نقش مسلم آن درکاهش فقر و نابرابری، اهمیت خاصی دارد. درتحقیق حاضر نابرابری اشتغال مناطق شهری وروستایی کشور طی سالهای 1335 تا1385 مورد بحث قرار گرفته است.نتایج بررسی نشان می دهد که طی مدت مذکور گرایش ایجاد فرصتهای شغلی به سمت مناطق شهری بوده به طوری که تعداد فرصتهای شغلی ایجادشده درشهرها بیش از25/5 برابر مناطق روستایی بوده است. طی این مدت، با اینکه بیش از 6/36 درصد بیکاران اضافهشده به مناطق روستایی اختصاص داشته، ولی تنها حدود 16 درصد اشتغال اضافهشده به این مناطق متعلق بوده است. این نابرابری وشکاف اشتغال نه تنها درطول سالهای بعدازپیروزی انقلاب اسلامی (1365-85) کاهش نیافته بلکه از حدود 4 برابرسالهای قبل ازانقلاب (1335-55) به62/5 برابر در سالهای بعد از انقلاب (1365-85) افزایش داشته است. کمترین اختلاف در افزایش فرصتهای شغلی طی سالهای1345-55 اتفاق افتاده است. دراین ده سال به ازای ایجاد هریک شغل درروستاهاحدود42/3 شغل درشهرها ایجاد شده است. همچنین بیشترین اختلاف در افزایش فرصتهای شغلی طی ده سال 1375-85 رخ داده که به ازای هر یک شغل در روستاها بیش از 23/7 شغل در شهرها ایجاد شده است.با توجه به نقش اشتغال درکاهش نابرابری های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی مناطق شهری و روستایی کشور و نیز تعدیل مهاجرتهای روستایی، گسترش متعادل فرصتهای شغلی بین این مناطق ضروری است. اگر چنین رویکردی مورد توجه قرار نگیرد، با توجه به شدت نابرابری های اشتغال در سالهای اخیر،گسترش مهاجرتهای روستایی به شهرها و تخلیه مناطق روستایی با افزایش معضلات موجود شهری محتمل خواهد بود.