مقایسه اثر تمرین با تخته تعادل به تنهایی و تمرین با تخته تعادل به اضافه دویدن به جلو و عقب روی تعادل استاتیک افراد با ضایعه کشیدگی درجه 1و2 رباطهای خارجی مچ پا

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر اضافه کردن تمرین دویدن به جلو و عقب به تمرینهای تخته تعادل، روی تعادل استاتیک افراد با ضایعه کشیدگی رباطهای خارجی مچ پا بود. به این منظور 30 نفر از افراد غیر ورزشکار بین 35-15 سال که علائمی از بی ثباتی عملکرد مچ پا را داشتند و حداقل 1 ماه و حداکثر 6 ماه از ایجاد ضایعه گذشته بود، به روش غیراحتمالی ساده انتخاب و به روش تصادفی متوالی به 3 گروه تقسیم شدند. گروه اول، دوم و سوم هر یک شامل 10 نفر بودند که گروه اول 15 دقیقه تمرین دویدن به جلو به اضافه تمرینهای تخته تعادل، گروه دوم 15 دقیقه تمرین دویدن به عقب و گروه سوم تنها 15 دقیقه تمرینهای تخته تعادل را انجام دادند. برای هر یک از گروه ها 6 هفته تمرین و به صورت 3 جلسه در هفته تکرار گردید. آزمون عملکردی ایستادن روی یک پا (Single leg Stance) در 2 حالت با چشمهای باز (آزمون A) و با چشمهای بسته (آزمون B) به صورت اندازه گیری حداکثر زمان ایستادن روی پای آسیب دیده انجام شد. این آزمونها در فواصل 2 هفته ای در 4 مرحله اندازه گیری شدند. در پایان 6 هفته تمرین، اختلاف معنی داری بین 3 گروه در آزمون A مشاهده نشد اما در پایان هفته های دوم و چهارم، میانگین مقادیر آزمونB معنی دار گردید. که این مطلب نشان دهنده آن است که دویدن به عقب باعث افزایش تعادل استاتیک در حالتی که چشمها بسته هستند، می شود.