گزاره های شرطی در منطق سینوی و جدید

عادت به کاربرد اصطلاحات جا افتاده در مباحث سنتی یک دانش موجب این تلقی می گردد که در مباحث روز و معاصر آن دانش نیز همواره اصطلاحات به معنایی یکسان به کار برده می شود. این گمان در موارد متعددی موجبات خطا و انحراف های ذهنی را پدید می آورد. از جمله دانش هایی که امکان وجود چنین مشکلی در آن به جد وجود دارد دانش منطق است. توصیف و تحلیل گزاره های شرطی در منطق ابن سینا و پیروان او نشان می دهد که: اولا گرچه گزاره های غیر حملی، با عنوان «گزاره های شرطی» نامگذاری شده اند اما مفهوم معهود و لغوی شرط در تحقق این نوع گزاره ها لزوم و قطعیت ندارد و ثانیا ملاک مشترک شرطیت میان گزاره های اتصالی و انفصالی و نیز استقرایی بودن تقسیم گزاره های شرطی به اتصالی و انفصالی، حاکی از اعتقاد به امکان افزایش اقسام این تقسیم در منطق سینوی می باشد. با این دو مبنا، وسعت دامنه گزاره های شرطی در منطق سینوی می تواند تمام انواع گزاره های مرکب در منطق جدید را پوشش دهد. چنین وسعتی را می توان مبنای خوبی برای این پیشنهاد دانست که: اصطلاح«شرطی» در مبحث قضایای منطق سینوی را معادل اصطلاح «مرکب» در بحث گزاره های مرکب در منطق جدید تلقی نماییم.