مقایسه میزان تاثیرپروستاگلندین E2 خارج آمنیونی با اکسی توسین با دوز بالا بر القای سقط

برای القای سقط از روش های گوناگون طبی و جراحی استفاده می شود. پروستاگلندین ها به اشکال مختلف، مانند قرص واژینال، ژل، تزریق داخل آمنیونی و خارج آمنیونی، کاربرد دارد. این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر پروستاگلندین E2 خارج آمنیونی با اکسی توسین با دوز بالا در القای سقط طراحی گردید.

در این مطالعه60 زن مراجعه کننده جهت القای سقط به بیمارستان شهید صدوقی یزد طی سال 1387-1386 به روش در دسترس، انتخاب و براساس جدول اعداد تصادفی به دو گروه 30 نفره پروستاگلندین E2 خارج آمنیونی و اکسی توسین با دوز بالا تقسیم شدند. روش گردآوری داده ها پرسشنامه بود و جهت تجزیه و تحلیل داده ها ازآزمونهای آماری دقیق فیشر و کای دو استفاده گردید.

در مقایسه تاثیر روش القای سقط میزان موفقیت در گروه درمانی پروستاگلندین بیشتر بود (014/0=p)، همچنین میانگین زمان القای سقط در روش پروستاگلندین کوتاه تر بود (0001/0=p). میانگین زمان القای تا سقط در هر دو گروه، در جنینهای مرده کوتاه تر از جنینهای زنده بود، [در گروه پروستاگلندین(001/0=p) و در گروه اکسی توسین (011/0=p)]. میزان بروز عوارض ناشی از درمان تفاوت معنادار آماری نداشت. در هر دو گروه، میانگین زمان القای سقط در سن حاملگی 14-12 هفته طولانی تر از هفته های 11-8 و 19-15 بوده که در گروه پروستاگلندین این تفاوت معنادار بود (001/0=p).

استفاده از روش پروستاگلندین E2 خارج آمنیونی در القای سقط موثرتر از اکسی توسین با دوز بالا بوده و با کوتاه کردن زمان القایی سقط و کاهش نیاز به کورتاژ می تواند سبب کوتاه تر شدن زمان بستری، کاهش هزینه ها و افزایش رضایتمندی بیماران گردد.