کنترل بیولوژیکی مرگ گیاه چه رایزوکتونیایی چغندر قند با استفاده از جدایه های بومی استرپتومایسس در شرایط گلخانه و مزرعه

کنترل بیولوژیکی مرگ گیاه چه چغندرقند با عاملRhizoctonia solani AG-4 با استفاده از دو جدایه بومی Streptomyces به نام های S2 و C در گلخانه و مزرعه ارزیابی شد. هر دو جدایه در آزمایش کشت متقابل از رشد میسلیومی R. solani AG-4 جلوگیری کردند. هم چنین ترکیبات فرار جدایه های C و S2 به‪ترتیب به میزان 72 و 74 درصد از رشد میسلیومی قارچ بیمارگر ممانعت کردند. تیمار خاک با هر یک از دو جدایه، باکتری مرگ گیاه چه رایزوکتونیایی را در خاک استریل تلقیح شده با قارچ بیماری زا به خوبی کنترل کرد. جدایه C با 76 درصد افزایش گیاه چه سالم، عملکرد بهتری نسبت به جدایه S2 داشت. جهت مطالعه سازوکار آنتاگونیستی جدایه ها، فعالیت کیتینازی و تولید سیدروفور مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد هر دو جدایه روی محیط حاوی کیتین کلوئیدی فعالیت کیتینازی داشتند و قادر به بیوسنتز سیدروفور بودند. یک مطالعه مزرعه ای سه ساله طی سال های 1386-1384 جهت ارزیابی قابلیت دو جدایه S2 و C در کنترل مرگ گیاه‪چه رایزوکتونیایی چغندرقند انجام شد. تیمار جدایه های باکتری در مقایسه با شاهد، مرگ گیاه چه را به طور معنی دار در سطح پنج درصد در مزرعه با آلودگی طبیعی (سال 1384) و مزرعه با آلودگی مصنوعی (سال های 1385 و 1386) کاهش داد. بین دو جدایه از نظر کنترل بیماری اختلاف معنی داری مشاهده نشد. استفاده از جدایه های باکتری به طور معنی داری در سطح پنج درصد شدت پوسیدگی ریشه چغندرقند را کاهش داد. در سال های 1385 و 1386 جدایه های باکتری توانستند درصد ریشه های سالم و بدون علائم پوسیدگی را 80 تا 95 درصد افزایش دهند.