تاثیر فعالیت ورزشی استقامتی برنشانگر قلبی و پاسخ ایمنی ناشی از ورزش در قایقرانان مرد نخبه

مطالعات ایمونولوژی و بیوشیمیایی، اختلال عملکرد قلبی و آسیب را همراه تغییر در نشانگرهای قلبی و پاسخ سایتوکاین های التهابی بعد از فعالیت های ورزشی استقامتی طولانی مدت در ورزشکاران نشان داده اند. بررسی ویژگی های فیزیولوژیکی و شناخت عوامل پاتولوژیکی قلبی هنگام فعالیت های ورزشی استقامتی می تواند زمینه مناسبی را در شناسایی ورزشکارانی که در معرض خطر هستند، فراهم کند. هدف این تحقیق، مطالعه تاثیر فعالیت ورزشی استقامتی بر نشانگر قلبی و پاسخ ایمنی ناشی از ورزش قایقرانان مرد نخبه بود.

قایقرانان مرد تیم ملی با میانگین سنی 24/3±5/22سال، وزن 18/7 ±7/78 کیلوگرم و قد 357/4±1/184 سانتی متر در این پژوهش نیمه تجربی شرکت کردند. آزمودنی ها مسافت 8000 متر را با شدت 80 - 75 درصد حداکثر ضربان قلب در 60 دقیقه پارو زدند. نمونه های خونی در سه مرحله قبل، بلافاصله و سه ساعت بعد از فعالیت برای سنجش میزان پلاسمایی NT-proBNP و IL-6 گرفته شد. برای تحلیل اطلاعات از روش آماری آنالیز واریانس با اندازه گیری های تکراری و آزمون(t-Test) زوجی استفاده شد. کلیه محاسبات آماری با نرم افزار16 SPSS V. در محیط ویندوز xp انجام شد.

آزمون ها افزایش معنی دار میزان پلاسمایی NT-proBNP (پیکوگرم بر میلی لیتر362/19به056/24) (001/0> p) و کاهش غیر معنی دار میزان پلاسمایی IL-6 را بلافاصله بعد از فعالیت نشان دادند (75/0به74/0) (91/0= p). ارتباطی بین میزان پلاسمایی NT-proBNP و IL-6 مشاهده نشد.

افزایش نسبتا متوسط میزان پلاسمایی NT-proBNP و محدوده طبیعی آن در این پروتکل تمرینی می تواند پاسخ تنظیمی به فشار همودینامیکی قلب ورزشکاران تحت شرایط ویژه تمرینی و بدون اهمیت پاتولوژیکی و تنها مربوط به فعالیت بدنی در آنها باشد. کاهش غیرمعنی دار میزان پلاسمایی IL-6، آسیب عضله را نشان نداد. با توجه به نتایج تحقیق می توان گفت اجرای این نوع فعالیت ورزشی استقامتی نمی تواند در وزرشکاران موجب اختلال عملکرد یا آسیب قلبی شود.