بررسی مبانی فقهی حفاظت از محیط زیست

محیط زیست موهبتی است خدایی که استفاده ی مفید از آن و حفاظت و سالم نگاه داشتن آن می تواند تاثیرات بسیار مثبتی در زندگی انسان داشته باشد.
بر اساس اصولی مانند اصاله الجواز و اصاله الاباحه استفاده از محیط زیست اجازه داده شده و از آنجا که استفاده مفید از آن باعث ایجاد نشاط و طراوت روحی و جسمی و انجام بهتر وظایف دینی، شغلی و اجتماعی می شود؛ این نوع استفاده، برتری دارد و در صورتی که استفاده از محیط زیست باعث حفظ یا بازیافت سلامتی شود؛ می توان حکم مستحب یا حتی وجوب جهت استفاده از محیط زیست را اثبات کرد.
راه کار عملی اسلام را در حفاظت از محیط زیست، می توان در بخش احیای موات یافت که در آن اسلام آن چنان به احیا و زنده کردن محیط زیست اهمیت داده که حتی برای احیاکننده امتیاز مالکیت را به رسمیت شماخته است.
تخریب یا اتلاف یا آلوده سازی محیط زیست بنا به ادله ی فقهی زیادی همچون آیه های قرآن، روایت ها، قاعده ی اتلاف، قاعده ی لاضرر، دلیل عقل، سیره ی عقلا و... منفی بوده و انسان موظف به حفظ محیط زیست و تامین سلامت آن است.
در این مقاله به بررسی فقهی حفاظت از محیط زیست از زوایای اشاره شده، پرداخته می شود.