روابط ایلخانان با خوانین دشت قبچاق

مبهم بودن وضعیت ایران در تقسیم امپراتوری چنگیزی و پیدایش اولوس های چهارگانه مغولی، ادعاها و رقابت هایی را بر سر تسلط بر این منطقه در پی داشت که مهم ترین نمودهای آن در مناسبات میان فرمانروایان اولوس جوجی با دربار مرکزی مغول (دستگاه قاآنی) و سپس میان آنها و حاکمان ایلخانی مشاهده می شد. فرمانروایان اردوی زرین با استناد به فرمانی از چنگیزخان مبنی بر محق بودن خویش در استیلا بر ایران و یا دست کم بخش هایی از آن، سعی در تحقق ادعاهای خود می کردند و دربار قاآنی نیز نظر به فتح ایران توسط سپاهیان مشترک امپراتوری و منافعی که در این جهت داشت، سعی در حفظ حاکمیت خویش و مقابله با ادعاهای اولوس جوجی می کرد. رقابت میان اولوس جوجی و دربار مرکزی مغول بر سر ایران تا پیش از شکل گیری حکومت ایلخانی حالتی آرام داشت و در پرتو کارکردهای سیاسی انجام می گرفت، اما با شکل گیری حکومت ایلخانان بنا بر ملاحظاتی چند این رقابت ها تشدید شد و جنبه نظامی و اقتصادی و عقیدتی به خود گرفت. در این مقاله مناسبات حکومت ایلخانی با خوانین دشت قبچاق با در نظر داشتن پیشینه روابط حاکمان این منطقه و دربار مرکزی مغول با محوریت ادعای حاکمیت در ایران بررسی می شود.