رویکرد بابا افضل کاشانی به برخی از مهم ترین مسائل فلسفی

و حکمای بزرگ ایران و دارای بدایعی در حکمت و عرفان است. وی، نظریات خود را درباره مسائل مهم فلسفی به شیوه ای بدیع ابراز می کرد و مسائلی همچون معنای ابداع، مباحث مربوط به زمان، دهر، ازل و ابد، ضروری، معلوم و مجهول، استدلال، عناصر اربعه، اتحاد، و... را با بیانی شیوا و مستقل از بیان سنتی فلاسفه پیشین، در مجموعه ای از رسائل باارزش و فلسفی به منزله میراثی ماندگار از خود به جای گذاشته است. در مقاله حاضر، نظریات بابا افضل در حوزه های فلسفی و کلامی مورد بحث قرار گرفته است و نگاه او از منظر ادبیات به مثابه شیوه ای بدیع در نگارش های فلسفی به صورتی کم سابقه و بلکه بی نظیر ارائه گشته است. افضل الدین دارای اشعاری زیبا نیز بوده است که در نوع خود بی بدیل است. به تناسب مباحث در این مقاله، به برخی از آن ها نیز در پایان مقاله اشاره می شود.