بررسی اثربخشی آموزش رفتاردرمانی دیالکتیک بر افسردگی زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

بیماری مولتیپل اسکلروزیس یکی از شایعترین بیماری های نورولوژیک در انسان و ناتوان کننده ترین بیماری سنین جوانی است که شدت آن با سلامت روان رابطه عکس دارد. این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر سلامت روان و افسردگی زنان مولتیپل اسکلروزیس انجام گرفت.
پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی شامل دو گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، مشتمل بر کلیه زنان بیمار مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس مراجعه کننده به کلینیک های کاردرمانی و فیزیوتراپی استان همدان بودند. نمونه پژوهش شامل 36 آزمودنی (بعد از ریزش به 30 نفر در 2 گروه 15 نفره تقلیل یافت) بود که از تصادفی سازی درمان یا گمرش تصادفی انجام گرفته است، ولی انتخاب افراد برای ورود به مطالعه به صورت غیر تصادفی آسان انجام شد. گروه های آزمودنی با استفاده از مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس لاویبوند مورد ارزیابی قرار گرفتند. با توجه به این که پیش فرض های لازم برای انجام تحلیل کوارریانس چند متغیره و تحلیل واریانس چند متغیره برآورده نشد از تحلیل واریانس تک متغیره استفاده شد.
نتایج نشان داد که بین نمرات افسردگی گروه آزمایشی رفتاردرمانی دیالکتیک نسبت به گروه کنترل تفاوت معناداری وجود دارد (001/0P=).
در حوزه درمان و کار با بیماران مزمن و افرادی که در حالت بحران به سر می برند رفتار درمانی دیالکتیکی با توجه به ماهیت و کارایی آن، بسیار مفید به نظر می رسد.