بررسی ایمنی زایی نانوذرات کیتوسان حاوی آنتی ژن های STxB و STxB-IpaD شیگلادیسانتری تیپ یک در موش سوری

اهداف عفونت حاد روده ای که توسط باکترهای شیگلا و اشرشیاکلی ایجاد می شود به عنوان عامل بیوتروریستی شناخته شده است. پروتئین IpaD و STx نقش مهمی در تهاجم و بیماری زایی شیگلاها دارد. با ممزوج کردن IpaD با STxB می توان کاندیدای واکسن مناسب تهیه کرد. در این مطالعه ایمنی زایی پروتئین های نوترکیب نانوذره ای STxB-IpaD ممزوجی و STxB به صورت خوراکی و تزریقی در موش بررسی شده است.
مواد و روش ها در این مطالعه تجربی، از وکتورهای (+)pET28a دارای ژن های stxB-ipaD و stxB استفاده شد که به درون باکتریE.coli BL21 DE3 ترانسفورم شدند. این باکتری روی محیط آنتی بیوتیک رشد داده شد و با روش PCR مستقیم و بیان پروتئین و ژل SDS-PAGE تایید شد. پروتئین های نوترکیب توسط ستون نیکل تخلیص و توسط ژل SDS-PAGE و ایمنوبلاتینگ تایید شدند. پروتئین های نوترکیب STxB-IpaD و STxB با روش ژله ای شدن یونی با پلیمر کیتوسان نانویی شدند و تصویربرداری آن با میکروسکوپ الکترونی نگاره (SEM) انجام گرفت. تجویز خوراکی و تزریقی آنتی ژن های نانوذره ای STxB-IpaD و STxB در چهار نوبت متوالی به موش های سوری انجام و تیتر آنتی بادی و ایمنی زایی آن ها بررسی شد.
یافته ها با انجام آزمایش الایزا تیتر آنتی بادی IgG در حالت تزریقی مشاهده شد، ولی درحالت خوراکی مشاهده نشد. ممکن است به علت ازبین رفتن ساختار نانوذره و آنتی ژن توسط محیط اسیدی معده و آنزیم تریپسین باشد. موش های ایمن شده با پروتئین های نوترکیب STxB و STxB-IpaD با روش ژله ای شدن یونی نانویی توانستند به ترتیب تا هفت و ده برابر LD50 شیگا توکسین E.coli O157:H7 را تحمل کنند.
نتیجه گیری می توان از نانوذره پروتئینی STxB-IpaD و STxB به عنوان اجوانت تزریقی برای ایمنی زایی در برابر شیگا توکسین E.coli O157:H7 استفاده کرد.