نقش والدین در ارتقای سلامت معنوی کودکان در اسلام

کودک به موجب شان و کرامت انسانی، با گرایش درونی و جاذبه معنوی به نام فطرت خداجویی و خداخواهی میان روح لطیف او و کانون هستی، یعنی مبدا اعلی متولد می شود که بر این اساس آمادگی رشد، شکوفایی و بالندگی را دارد و توجه به حفظ و ارتقای این گوهر ارزشمند، کمال انسانی و سلامت معنوی را به ارمغان می آورد. از این رو، نوشتار پیش رو درصدد پاسخ به این سوال است که شالوده و بنیان تربیت معنوی کودک چیست و اصول پیشگیر ی از آسیب های معنوی و راه کارهای تامین سلامت معنوی در شریعت جاودانی اسلام کدامند؟
در این مطالعه که به روش تحلیل مفهومی انجام شد، از متون اسلامی برای پاسخ به سوالات پژوهش استفاده شده است.
ظرفیت و ظرافت وجودی کودکان اقتضای آن را دارد که والدین به عنوان نخستین و مهم ترین مربیان هدایت گر و پرورش دهنده فطرت کودک، در راستای حفظ، نگهداری و حمایت از روح و روان آسیب پذیر او، بر پایه مصلحت و در سایه احیای شخصیت کودک، همراه با تامین رفاه، ایجاد معرفت و تقویت فرهنگی، به دور از هر گونه افراط و خشونت و با آموزش تدریجی و سالم سازی محیط، می توانند در ارتقا و پرورش سلامت معنوی طفل، نقش محوری ایفا نمایند.
بر پایه آموزه های اسلامی، هر گونه انحراف و کج روی به صورت مستقیم یا غیر مستقیم، در جهت سرکوب فطرت توحیدی می تواند پیامدهای زیان باری در روح و روان طفل ایجاد نموده و سلامت معنوی وی را مورد آسیب قرار دهد. از این رو غفلت یا کم توجهی والدین به سلامت معنوی کودک نه تنها بالندگی و سعادت وی، بلکه خانواده و جامعه را تحت مخاطرات ناگواری قرار می دهد.