اصول و مبانی «تربیت هنری» از منظر آیت الله جوادی آملی

هنر به عنوان یک واقعیت فرهنگی و یک ضرورت در روند تکامل اجتماعی، به برقراری رابطه معنادار میان مفاهیم، تحول در ساختارهای شناختی و انتقال یادگیری در بسترها و بافت های جدید می پردازد. در این راستا «تربیت هنری» به فرایند شکوفایی و رشد مهارت های فکری و شناختی و تولید ایده های نوین گفته می شود و یکی از مهم ترین کارکردهای نظام آموزش اخلاقی پیشرو به شمار می آید و به شکل گیری هویت فرهنگی، رفتارسازی در جامعه، هدایت افراد به سوی هنجارها و تکوین معرفتی منتقد می انجامد. با توجه به نقشی که متولیان تربیت اخلاقی بر عهده دارند، تدوین اصول راهنمای عمل و روش موثر و متناسب با وضعیت فکری و دگرگونی های محیطی ضروری به نظر می رسد و به طورخاص بیان نظریه های ژرف اندیشانه آیت الله جوادی آملی، در حوزه تربیت هنری ضرورت می یابد.
روش تحقیق: در این نوشتار، سعی بر آن است که با روش اسنادی (کتابخانه ای) پس از تبیین موضوع «تربیت هنری» به عنوان یکی از موضوعات نوین در آثار فلاسفه تعلیم و تربیت، اصول و مبانی تربیت هنری، از منظر آیت الله جوادی آملی مورد واکاوی قرار گیرد. یافته های تحقیق: از منظر آیت الله جوادی آملی، هنر در کنار اخلاق و باورها و آگاهی ها، در زمره مصادیق فرهنگ شمرده می شود و به ظهور انسان هایی رشدیافته و جامعه ای متعالی می انجامد.
آیت الله جوادی آملی، عقل گرایی و فطرت پذیری و اخلاق مداری را به عنوان مهم ترین مبانی تربیت هنری، برشمرده اند. در منظومه فکری آیت الله جوادی آملی اصول تربیت هنری نیز که از مقایسه و ملاحظه مبانی و اهداف به دست می آید، در دو اصل «لزوم توجه به دیداری ترین و بیرونی ترین نمود آثار هنری» و همچنین «ضرورت توجه به مضامین یا درون مایه های آثار هنری» مورد توجه قرار گرفته است. ایشان رسالت هنر و هنرمندان را مدیریت جامعه به وسیله عقلانیت دانسته اند.