زبان عامیانه در فیروزشاه نامه

فیروزشاه نامه درواقع دنباله کتابی است که دو مجلد آن به داراب نامه مشهوراست. این کتاب تالیف محمد بیغمی از آثار قرن نهم هجری است و پیداست منشا بسیار قدیمی تر دارد. داستان فیروزشاه نامه پس ازسمک عیار و داراب نامه از مهم ترین داستان های عامیانه و اصیل به شمار می رود. این کتاب از نمونه های برجسته نثرساده فارسی است ونمونهینننننو چون برای مردم نقالی و بازگو می شده است، در آن واژه ها و تعبیرات عامیانه بسیاری یافت می شود. کاربرد فراوان عناصر زبان عامیانه در این اثر سبب شده است، این کتاب ازنظر شاخصه های زبان عامیانه بسیارمهم تلقی شود؛ از این رو یکی از عوامل سادگی و محبوبیت این کتاب است.نوشتار حاضر، نثر فیروزشاه نامه را از نظر بکارگیری عناصر زبان عامیانه در سطوح مختلف زبان، از کوچک ترین واحد زبانی یعنی واج تا بزرگ ترین واحد یعنی جمله، ضرب المثل و عامیانه گرایی نحوی- که نمودهایی در اثر بیغمی دارند- تحلیل کرده است. این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده، یافته های آن نشان می دهد عبارت های کنایی بیشترین بسامد را در میان عناصر زبان عامیانه این اثر به خود اختصاص داده است.