بیکاری دانش آموختگان دانشگاهی و مهاجرت مغزها

نهادهای علمی و فناوری در تحولات فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، ملی و بین المللی نقشی برجسته و غیر قابل انکار دارند، به طوری که پیشرفت علم و فناوری از جمله شاخص های اصلی توسعه یافتگی و پیشرفت کشورها محسوب می شود. به عبارت دیگر مراکز علمی و دانشگاه ها با تربیت نیروی انسانی متخصص و توانمند سبب پیشرفت و توسعه پایدار کشور ها می شوند. حال اگر در تاسیس مراکز دانشگاهی استانداردهای لازم)شامل نسبت دانشجو به استاد، تجهیزات و امکانات آموزشی و پژوهشی و فضا های فیزیکی  رعایت نشود و یا جامعه و سازمان ها بدلیل عدم کارایی دانش آموختگان و یا تولید بیش از حد و نیاز و یا عدم توازن واحدهای دانشگاهی و زیر ساخت های صنعتی کشور، احساس نیاز به دانش آموختگان به عنوان نیروی متخصص نداشته باشد، نه تنها توسعه پایدار حاصل نخواهد شد بلکه همین مسئله ضمن تحمیل زیان های اقتصادی و مالی فراوان بعضا تبدیل به تهدیدی برای منافع ملی خواهد شد. در این مطالعه دو آسیب دانش بنیان فراروی آموزش عالی کشور یعنی بیکاری دانش آموختگان دانشگاهی و مهاجرت مغزها از جنبه های مختلف مورد بررسی قرار گرفته و در پایان راهکاری مبتنی بر تحول در ساختار نظام آموزشی و پژوهشی با رهیافت سلسله مراتبی هرم هیات علمی با هدف اشتغال دانش آموختگان دکتری و ممانعت از مهاجرت مغزها که خود علل بسیاری از آسیب های آموزش عالی است ارایه شده است. این روش مبتنی بر همگرایی و هم افزایی ظرفیت ها در جهت افزایش قدرت و توان علمی کشور، ارتقای شاخص های کیفی آموزش و پژوهش و استفاده بهینه از امکانات و منابع مالی محدود کشور می باشد.