نقش میانجی خودکارآمدی در رابطه بین محیط ادراک شده و حمایت اجتماعی با مشارکت در فعالیت بدنی دانشجویان

هدف از این پژوهش، بررسی نقش میانجی‏ خودکارآمدی در رابطه بین محیط ادراک شده و حمایت اجتماعی با مشارکت در فعالیت بدنی دانشجویانبود. روش پژوهش توصیفی تحلیلی و مبتنی بر مدل معادلات ساختاری بود. جامعه آماری این پژوهش را دانشجویان دانشگاه علوم و تحقیقات تهران تشکیل دادند. حجم نمونه بر اساس جدول مورگان تعیین (283= n) و دانشجویان به صورت تصادفی طبقه ای گزینش شدند.جمع‏ آوری داده ها از طریق پرسشنامه‏ های اطلاعات فردی، مشارکت در فعالیت‏بدنی، محیط ادراک شده، حمایت اجتماعی و خودکارآمدی به ترتیب با ضریب آلفای کرونباخ 83/0، 83/0، 80/0 و 86/0 انجام شد. روش پژوهش توصیفی و از نوع پیمایشی و مبتنی بر مدل معادلات ساختاری بود. در تجزیه داده ها از نرم‏ افزار اس.پی.اس.اس و پی.ال.اس استفاده شد.نتایج نشان داد که رابطه مثبت و معناداری بین محیط ادراک شده، حمایت اجتماعی و خودکارآمدی با مشارکت در فعالیت بدنی وجود دارد. الگوی پژوهش از برازش لازم برخوردار بود و خودکارآمدی نقش میانجی‏ در رابطه بین محیط ادراک شده و حمایت اجتماعی با مشارکت در فعالیت بدنی ایفا کرد. با توجه به نتایج پژوهش، این متغیرها از جمله عواملی بودند که توانستند مشارکت دانشجویان را در فعالیت بدنی افزایش دهند. بنابراین با توجه به یافته های پژوهش پیشنهاد می‏شود شرایط محیطی مساعد هم از نظر کمی و هم از نظر کیفی، حمایت عاطفی، حمایت ابزاری، حمایت اطلاعاتی و حمایت ارزیابی فراهم آید تا بدین طریق بتوان میزان مشارکت دانشجویان را در فعالیت‏ های بدنی افزایش داد.