انگیزش و کمال گرایی در کاراته کاهای موفق و ناموفق سوپر لیگ کاراته مردان ایران

امروزه مطالعات بسیاری نشان داده که عملکرد مطلوب ورزشی به عوامل روان شناختی بسیاری مرتبط است. هدف این پژوهش مقایسه انگیزش و کمال گرایی کاراته کاهای موفق و ناموفق سوپر لیگ کاراته مردان ایران بود. مطالعه حاضر از نوع علی- مقایسه ای است و جامعه آماری را کاراته کاهای سوپر لیگ کاراته مردان ایران در سال 1394 در بخش کومیته تشکیل دادند. داده های اولیه به روش در دسترس از 70 نفر از ورزشکاران تمام تیم های شرکت کننده_ به ویژه دو تیم بالا و سه تیم پایین جدول_ در سوپر لیگ کاراته جمع آوری شد. پس از به دست آوردن اطلاعات مربوط به تعداد مبارزات و نتایج آن برای هر ورزشکار، عملکرد بهینه کاراته کاها از طریق فرمول محاسبه و دو گروه کاراته کای موفق و ناموفق تعیین شد (هر گروه 30 نفر). ابزار استفاده شده شامل پرسشنامه دموگرافیک، پرسشنامه انگیزش ورزشی و پرسشنامه کمال گرایی ورزشی بود. پس از بررسی نرمال بودن توزیع داده ها در دو گروه با استفاده از آزمون K-S و شاپیرو ویلک، نتایج آمار پارامتریک تی دو گروه مستقل نشان داد که تفاوت کمال گرایی سازگار (مثبت) بین کاراته کاهای موفق و ناموفق از لحاظ آماری معنادار بود، اما تفاوت کمال گرایی ناسازگار (منفی) بین دو گروه معنادار نبود. همچنین نتایج آزمون ناپارامتریک یو مان- ویتنی نشان داد که تفاوت هیچ کدام از خرده مقیاس های انگیزش در دو گروه کاراته کای موفق و ناموفق معنادار نبود. در مجموع می توان گفت که بخشی از یافته ها بر نقش ویژگی های روان شناختی در عملکرد و موفقیت ورزشی بین دو گروه کاراته کای نخبه که در بالاترین سطح از کاراته جهان و آسیا قرار دارند، تاکید می کند.